Maar nu zit ik er een beetje mee. Gisteren foto's zitten editen die een vriendin van mij oudejaarsavond heeft geschoten in een vrolijke groep mensen.
Op een aantal foto's zitten kleine lichte ronde vlekken. Je ziet ze uiteraard het best tegen donkere kleuren.
Bijna uitsluitend op de kleren van personen, of vlak daaromheen; alleen personen die in actie zijn, en bij sommigen veel meer dan bij anderen.

Iemand zei mij dat dat nu "orbs" zijn, en dat het een algemeen bekend verschijnsel is.
Het zou uitsluitend optreden bij digitale fotografie, en het zouden bundelingen van energie zijn.

Pardon?

Als je op "orbs" googelt dan kom je nogal wat tegen. Uiteraard zijn er, zoals altijd bij dit soort controversiële onderwerpen, twee totaal verschillende stromingen die het verschijnsel willen verklaren - vanuit een puur materiëel resp. spiritueel standpunt.

Bij mij pleit alvast tegen de materiële visie dat de plaats van de vlekjes telkens verschilde, dus met stofjes op de lens heeft het in ieder geval niets te maken.

Mijn interesse is gewekt, maar ik wil nergens mee op de loop gaan.
Het liefst krijg ik een afdoende technische verklaring - op zich sta ik ook wel open voor zaken die met het digitale verstand niet te vatten zijn, maar ik hoed mij voor gezweef.

Zijn er andere ervaringen mee, en/of heeft iemand er een nuchtere visie op?

Ik heb de betreffende vlekjes van oudejaarsavond uitgelicht en bijeen gezet. De enige manipulatie was het toevoegen van Helderheid. Soms komen er toch wel merkwaardige rozet-structuren tevoorschijn (ik zal het woord mandala nog maar niet in de mond nemen). Jammer dat ik niet meer pixels had:

Lenzen in kleine toestellen zijn meestal van mindere kwaliteit en kunnen dit soort lensflares op het beeld toveren.

Dit is ook de reden waarom je dit soort bollen nooit ziet op duurdere/professionelere camera's. Deze objectieven zijn van veel hogere kwaliteit en er komen dus minder vaak dit soort verschijnselen voor.

Ik geloof niet in bovennatuurlijke eenheden (of hoe je het ook wilt typeren) en er is een puur logische verklaring voor te vinden.

overigens was het een canon ixus 850

Dit vond ik een interessante gedachte. Het treedt bij mij alleen op bij flits-gebruik overigens. Later, ik weet de precieze toeloop niet meer, kwam ik erachter dat het te maken heeft (kan hebben) met weerkaatsing in fijne stofdeeltjes (niet ver voor de lens). Eenzelfde effect zie je ook als je met flits in de sneeuw fotografeert, hoewel dit er wel heel anders uitziet.

Tot op heden zijn orbs voor mij weerspiegelingen van de flits op stofdeeltjes.

Hieraan kun je al afleiden dat het simpelweg een (techno)logische verklaring heeft. Dat er geen conclusie is in dit verhaal, komt ook door het feit dat het verschijnsel waarschijnlijk op meerdere manieren kan worden opgewekt.
Ikzelf zat nog even te denken aan condens in de lens, maar dit levert vaak een soort mistige omgeving op. (In de film le rivieres pourpre, zit een scene waarin 1 man een andere man achterna rent. Dit is 's nachts opgenomen met bevroren lenzen, maar omdat die door de lichten begonnen te ontdooien kreeg je condens op de lenzen. De DP zag dat dit een mistig effect opleverde, dus hebben ze besloten het zo in de film te stoppen.)

Niks bijzonders dus allemaal.

Ik hou erg van films waarin bovennatuurlijke dingen gebeuren, maar in het echte leven ga ik toch voor de wetenschappelijke verklaringen. En dat staat onder andere hier uitgelegd.

Wat betreft het stukje op de wikipediapagina over gezichtskenmerken. Dit is een puur menselijke eigenschap. Aangezien gezichten heel belangrijk zijn voor de mens, is het van nature noodzaak om gezichten te kunnen herkennen. Dit is een ontwikkeling die voorkomt tijdens de 'peuterfase', pasgeboren baby's kunnen nog geen gezichten herkennen, dit wordt ontwikkeld in de loop van hun vroege leven.

Zo kun je in alles gezichten herkennen, bomen, wolken, steen, zand etc. De kans dat je een gezicht herkent is klein, maar als je maar genoeg naar verschillende patronen staart, zie je er uiteindelijk gezichten in. Een bekend voorbeeld is het gezicht op mars. Dit is gewoon een krater die toevallig de vorm en kenmerken hoofd van een gezicht. Puur toeval allemaal.

Ikzelf wil me graag ook zo breed proberen op te stellen: dat het geen of-of verhaal is. Geestelijke werkelijkheden kunnen zich soms in stof uitdrukken; iemand met een puur materialistische visie zegt dan snel: "We hebben het verklaard, het is alleen maar...."
Ik vind die denkwijze wat reductionistisch. Een wetenschappelijke nerd die mij gaat uitleggen dat liefde of verliefdheid "alleen maar" een neurofysiologisch proces is (omdat hij iets daarvan op zijn MRI-scan gereflecteerd zag) die vind ik vooral pathetisch. Hij heeft gewoon een blinde vlek voor het échte leven - denk ik dan.

Wat je op diverse fora ook weer ziet is dat er aan twee kanten erg snel van alles wordt bijgehaald om "de" verklaring te geven. Is dat uit angst om dingen in je denkwereld toe te laten die niet eenvoudig verklaarbaar zijn?
Condens: daar gaat het hier niet om, dat ken ik, dat ziet er heel anders uit.
Die stofjes: klinkt plausibel - maar ik lees nergens dat daar echt onderzoek naar is gedaan. En dan nog vinden er onverklaarbare toevalligheden plaats, zie mijn eerste post.

Mijn linker hersenhelft is hier gauw klaar mee.
De rechter denkt minimaal: gôh wat intersssant, dit zou breed onderzocht moeten worden (dwz niet alleen door óf techneuten óf mystici).

edit: een mooi ander voorbeeld hiervan is vb als je 's nachts een foto maakt van een lamp gevuld met een edelgas (misschien ook met andere lampen, maar dat weet ik niet). op je schermpje of in je zoeker zie je vb blauwe elektrische bundels van de lamp weggaan (ik denk verticaal) maar op de effectieve foto zie je daar niets van.

(Bewerkt door Vitruvius om 15:43, 30-01-2009)

Paulus om 14:50, 30-01-2009
Een wetenschappelijke nerd die mij gaat uitleggen dat liefde of verliefdheid "alleen maar" een neurofysiologisch proces is (omdat hij iets daarvan op zijn MRI-scan gereflecteerd zag) die vind ik vooral pathetisch. Hij heeft gewoon een blinde vlek voor het échte leven - denk ik dan.

Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Er zijn mensen die alles puur rationeel benaderen en er zijn dromers, die geloven dat er meer is dan wat alleen verklaarbaar is.
De wetenschap is er altijd geweest om onverklaarbare dingen te verklaren. Dit zit nu eenmaal in de mens. Het komt in feite allemaal neer op de vraag, waar komen we vandaan?

Verschijningen die niet te verklaren zijn, zullen uiteindelijk toch wel verklaarbaar worden gemaakt. Dit maakt echter de kijk op het echte leven niet nauwer, maar juist breder. Bij elke zoektocht naar een verklaring komt wel iets anders wonderlijks naar boven.
De drang om alles maar rationeel te benaderen is gewoon erg groot in de mens, omdat de mens nieuwsgierig naar oorzaak en verband.

De meeste mensen vinden vaak het antwoord op (in dit geval) paranormale verschijningen zo banaal, dat de lol er vanaf is. Iedereen wil graag denken dat er een groter geheel is en men probeert dit dan ook sinds het bestaan van de mensheid te vinden.

Dit maakt het allemaal ook zo paradoxaal, aan de ene kant is de mens gefascineerd door onverklaarbare zaken en aan de andere kant gaat het net zo lang op zoek naar verklaringen dat de oorspronkelijke verwondering verdwijnt en de interesse verplaatst naar andere zaken.
Het kijken naar films met een plotwending is immers ook maar 1 keer leuk, maar wel erg leuk!

Nu lijkt het alsof ikzelf een wetenschapper ben en probeer mijn eigen vakgebeid te verdedigen, maar niets is minder waar. Ik ben gewoon een rationeel denker. Ik sta echter wel open voor de wondere dingen die de wereld kent; liefde, schoonheid en mysterie.

Ik wens jullie een prettig weekend.

Het probleem met 'spiritualistisch' ingestelde mensen is helaas dat ze 1. erg veel onverklaarbaar vinden en 2. elke poging tot rationele verklaring als onverdraaglijk beschouwen.

* Sinds wanneer is eik-el een onwelvoeglijk woord?  

(Bewerkt door Esquare om 16:31, 30-01-2009)

@ Sanius:
Over die paradox moeten we het hier maar niet hebben, daar zijn meer toegeëigende sites voor. Maar het blijft razend interessant met hoeveel gemak mensen een deel van de werkelijkheid willen buitensluiten omdat die domweg niet in hun referentiekader past. Terwijl die werkelijkheid natuurlijk 100 x groter en rijker is dan wat in het denkraam van wie dan ook past...

(wat een Latijnse namen ineens hier, zou dit een voortzetting zijn van dat gesprek dat we destijds in Pompeï zo plots hebben moeten afbreken? - toen zagen we ook van die onverklaarbare stofjes in de lucht...)

@ Esquare (sorry, jij hebt in deze discussie je naam ook niet mee...): glashelder verhaal, die link die je gaf.
Geen speld tussen te krijgen. Precies wat ik weten wilde. Zelfs het verschil tussen de analoge en digitale camera (sterk punt van Vitruvius) wordt haarscherp uitgelegd.
En dat bewegende mensen meer stof opwerpen dan stilzittende, is ook logisch. Alleen, dan zou dat stof vlakbij die persoon moeten zijn, en kennelijk gaat het om stof vlakbij de lens.

Ik ga niet doorslaan naar de andere kant en nu ook maar beweren dat álle verschijnselen uiteindelijk langs fysieke weg kunnen worden begrepen, doorzien en verklaard - maar dit punt lijkt me duidelijk.

En mijn stiel blijft sprookjesverteller.

(Bewerkt door Paulus om 16:46, 30-01-2009)

Misschien is het te simpel, maar zijn die vlekken niet gewoon te verklaren door vieze lenzen/sensors? Een vieze lens zal je niet snel op je foto terugzien (ligt niet in het scherptevlak), maar als er licht van opzij op je lens valt en op een groot stofdeeltje terecht komt kan kan je volgens mij wel dit soort vlekjes krijgen.

Wat me vooral verbaasd is dat ik dit fenomeen in al die jaren niet heb mogen aanschouwen. Misschien een orb-vrije familie..?  
[/news]

dM

Robert om 10:01, 31-01-2009
Wat me vooral verbaasd is dat ik dit fenomeen in al die jaren niet heb mogen aanschouwen.

@ DeeJee: lees nou even het draadje door, het gaat hier echt niet om diafragmavlekken. Die laatste ontstaan wanneer de lichtbron recht in de lens schijnt; heeft dus ook de (vaak veelhoekige) vorm van het diafragma.
Volg je eigen raad op en google iets verder door, dan zie je het verschil. En dan zie je natuurlijk ook dat allerlei amateurs die een klok hebben horen luiden de twee verschijnselen met elkaar verwarren.

Nogmaals, wat mij betreft geeft de link van Esquare een heel duidelijk en afrondend beeld van de materiële/fysieke achtergronden van het verschijnsel.

En diafragmavlekken zijn inderdaad wat anders, die zie je als een lichtbron schuin in de lens valt, waardoor er overstraling ontstaat. Met moderne lenzen zie je trouwens nog zelden diafragmavlekken maar worden het vaak halo's door de 'vooruitgang' bij het coaten van lenzen.
Ik schrijf vooruitgang tussen aanhalingstekens, want vaak vond ik de diafragmavlekken mooier dan die halo's...[/news]

grtz,
MM