Kom het vaak tegen, stuur een grafisch verantwoorde PDF, krijg hem terug want het is niet certified.
Mooi, bewaar ik hem als certified, is de ontvanger wel tevreden, in de PDF is niets veranderd, heb het wel eens uitgeprobeerd door er totaal foute profielen in te zetten en ja hoor, geaccepteerd, was toch certified. Ik erger me hier mateloos aan, de verloedering van het grafische vak door onkundige ontvangers, het blind gaan op "certified" maar geen kunde hebben over het beoordelen daarvan.
En niet alleen de ontvangers, maar ook de makers. Ik krijg zelf veel werk binnen, kom daar de meest bizarre dingen tegen en leg het maar uit. Nee uw plaatje heeft een veel te lage resolutie, dat moet toch 300 DPI zijn, waarop het lage resolutie plaatje naar 300 DPI wordt gezet, of dat wat uitmaakt.
Het duidelijk proberen te maken dat een logo als vector bestand aangeleverd moet worden.
Het opsturen van een "powerpoint PDF" en dan verbaasd zijn dat ik bel dat dit geen goed resultaat gaat geven in druk. Het denken dat geimporteerde RGB afbeeldingen automatisch goed komen, omdat je er toch een CMYK PDF van maakt, niet wetend wat een wit-punt, zwart-punt, omvang doet.
Kan van al het voorgaande nog steeds een "certified PDF" maken, is theoretisch niets mee mis, maakt wel een vreselijk stuk drukwerk.

jep.. klopt allemaal zo ongeveer..

Wat ik in ieder geval doe is de v1.3 cpdf joboptions van de Ghent Workgroup gebruiken. Ik weet in ieder geval dat wat ík maak, goed is. Ik werk alleen maar met drukkers die ISO goedgekeurd zijn en dus ook werken met een cpdf workflow die goed is. Dus niet van die 1,2,3 drukkers die gewoon meters maken.

Kijk, van klanten die een "maak pdf" vakje hebben in hun officepakket kun je het echt niet kwalijk nemen dat ze geen verstand hebben van drukwerk. Zelf vraag ik altijd de bronbestanden aan ze, zodat ik het zelf kan proberen te redden, in geval van lowres beelden, powerpoint crap etc..

Het zal moeilijk blijven, maar zolang wij ons best doen, en alles aan de klant uitleggen, zijn zij tevreden! Het zal je iets meer tijd kosten om alles uit te leggen aan de klant, maar geloof me, zo kom je in ieder geval over als een persoon die verstand heeft van zaken. En dat is nu juist waarvoor je wordt ingehuurd toch?

Koop een stresswegknijpballetje als het tegen zit, of luister knetterhard naar dit nummertje, werkt bij mij altijd:

succes!

Wat jij nu uitspreekt heeft denk ik iedere dtp'er eens in de zoveel tijd. De emmer moet af en toe eens overlopen. Maar tegenwoordig noemen steeds meer mensen zich ontwerper of dtp'er zonder 100% te weten waar ze mee bezig zijn. Enige wat wij kunnen doen is daar tegen blijven vechten. Mede om die reden heb ik ook www.grafischforum.nl zodat iedereen elkaar kan helpen tot een goed bestand of stukje drukwerk te komen. Samen weten we tenslotte nog veel meer dan alleen en kunnen we daar alleen maar van leren.

cpdf is in de basis een goed idee, maar zolang er nog geen kleurprofielen ingesloten mogen worden en het nog op een belachelijk lage versie pdf gebaseerd is, vind ik het in de kinderschoenen staan. En iso is leuk. Maar als je dus een drukker hebt die zn hele workflow gebaseerd heeft op zo'n lage, platgeslagen versie pdf zoek ik liever verder naar een drukker die dat niet is, maar wel met mijn hogere versie bestanden met kleurprofielen en transparanties e.d. overweg kan.

Ik ben het in grote mate eens, maar heb in het verleden ook wel eens in conclaaf gezeten met een drukker die drukwerk afleverde waarin een full colour beeld, grijs afgedrukt was...
Nu hoor ik jullie bijna denken: owwwwww klassieker: RGB beeld gebruikt.... maar nee een fout bij hen in de RIP...
En doordat ik cPDF had aangeleverd kon ik ze daarover/mee makkelijk overtuigen; immers cPDF haalt dat soort foutjes eruit... (belangrijker: werkgever blij... ik nog werkzaam hahaha)

Ik gebruik het bij aangeleverde advertenties ALTIJD. Dit omdat ik in bv rotatiedruk niet het risico wil lopen dat een productie niet goed is    of erger nog dat de pers stil staat...

Het belachelijke van het hele verhaal is wel dat het toch wel eens gebeurd dat iets bijvoorbeeld wel certified is, maar niet aflopend.
De ziekte van de laatste jaren is dat IEDEREEN een steeds groter 'takenpakket' krijgt toegewezen in het productieproces. Dus een telefoniste wordt al snel gebombardeerd tot traffic-dame en krijgt dan ook nog eens de verantwoordelijkheid alles na te kijken...
Hetzelfde zie je steeds meer in de journalistiek, van journalisten wordt meer en meer verwacht dat ze hun eigen beeld bij hun verhaal fabriceren (wat weer uit in technisch en/of estethische rommel).

En nu is het zelfs al zo dat ik een klant heb die een 'soort geautomatiseerd vormgeefprogramma heeft in een windowsomgeving' zodat ze 'kant-en-klare' PDFs drukklaar aan kunnen leveren YEAH RIGHT....

maar ach: inderdaad maar even je gal spuwen en slikken... ook al stemt het me erg verdrietig af en toe...

Oooh hallelujah!! Dit is precies waar je als DTP'er helemaal leip van wordt.

Moet zeggen dat het vroeger, toen PDF nog niet zo in beeld was, veel problematischer was. Tegenwoordig spuugt elk programma wel een PDFje uit. De discussie is inderdaad "hoe" je dat doet. Want leg een prutser maar eens uit dat Word zwart in feite full-color is (R0 G0 B0).

Ik stuur ze tegenwoordig door naar hier voor het omzetten. Maar wel met de waarschuwing dat het niet optimaal is.

http://en.pdf24.org/onlineConverter.html

Krijg hier van alle soorten pdf files.
meestal openen in pitstop en alles zelf in orde zetten gaat sneller als bellen

Waar ik me nu al jaren over verbaas is dat de Ghent Workgroup profielen (die er standaard in zitten, en veel gebruikt worden) gewoon afbeeldingen toelaten die slechts 150dpi en hoger zijn. Dit levert geen fraai/goed drukwerk op natuurlijk. Pas bij afbeeldingen onder de 150dpi krijg je een rood kruis.

bijvoorbeeld:
SheetCmyk_1v3
SheetSpotHiRes_1v3

(Bewerkt door osxman om 16:10, 22-01-2009)

(Bewerkt door osxman om 16:10, 22-01-2009)

Niet echt een punt — het verhaal ’resolutie’ is er ook eentje vol onzin en onkunde. Een deskundige die ik twee weken geleden sprak wist het mooi te verwoorden: er zijn beeldbestanden met 100 ppi die superieur zijn aan plaatjes met veel hogere resolutie. Het gaat vooral om de indruk van scherpte die een beeld geeft. Sommige onderwerpen zijn relatief ongevoelig voor resolutieverval, en ook de nabewerking van beelden is van grote invloed.

Een opname, gemaakt met een goede lens door een goede fotograaf, die goed nabewerkt is, kan in 80% van de gevallen goed gedrukt worden alstie 150 ppi uitvoerresolutie heeft.

En Ghent gaat natuurlijk wel uit van een professionele omgeving, met professioneel gemaakt materiaal.

Zo, dat staat er. Discussie volgt ongetwijfeld.

Weinig discussie. Laat het resultaat voor zich spreken. En denk dat we het allemaal eens zijn dat je van str#nt geen slagroomtaartje kan bakken. Goed basismateriaal = grote kans op goed uitvoermateriaal.

Ja Bert, het DPI verhaal, daar kun je uren over debatteren. In principe was het zo, dat je DPI het dubbele moet zijn van je raster ligniatuur. Raster 60 is 150 DPI dus je scan moet 300 DPI zijn.
Waarom? Door het rasteren valt beeldinformatie weg, je hebt wel punt of geen punt, je maakt een beeld dus hard zwart/wit, door de dubbele resolutie te gebruiken vang je dat gedeeltelijk op.
De meeste drukkers drukken tegenwoordig F.C. in raster 70, is mooier, minder rozetvorming, theoretisch moet je dus je beeld hoger dan 300 DPI aanleveren (heb even geen zin in omrekenen). Dit hele verhaal komt uit de tijd dat elk beeld (foto, dia, illustratie) nog ingescand moest worden. Toch geld dat in deze tijd van digitale fotografie ook nog wel, oke sommige beelden lenen zich echt wel voor een lagere resolutie, maar bij productbeelden, waar de opdrachtgever toch graag zijn merknaam duidelijk ziet op zijn product, zul je toch aan deze hogere resolutie moeten voldoen. Wat ook vaak vergeten wordt is het "unsharp maskering" wat vroeger bij het scannen gebeurde maar in een digitale foto niet zit (dus via photoshop doen), bij productfotografie kan dit een wereld van verschil uitmaken en juist het merknaampje op de koelkast, TV of wat dan ook wel leesbaar maken, een 300 DPI beeld is dan zeker noodzakelijk. Laat het hier even bij, want hier kun je eindeloos over doorgaan.

Kan het toch niet laten, krijg op mijn werk prachtig vormgegeven werk binnen.
Bijvoorbeeld een mode folder, topmerken, mooi opmaak, mooie vormgeving, maar dan de beelden, waarom niet even die roodzweem uit die foto halen, waarom de huidtinten niet gelijk trekken, waarom deze foto niet opscherpen, enz, enz. Onkunde?

Inderdaad onkunde; (goede)lithografen zijn een uitstervend ras....  

Wat vroeger "lithografie" heette, heet tegenwoordig "kleurbeheer".
Men denkt echter dat het volstaat om een knopje aan/uit te zetten
en er dan niet meer naar om te kijken. Helaas is dat niet het geval.

Volgende week zitten er bijvoorbeeld weer pakweg 40 ex-drukkers
in een zaal, die àlles weten van papier en kleuren en inkten, en zich
afvragen wáár ze werk kunnen vinden - wat dacht je van prepress ?
De afstemming en verantwoording voor allerlei technische aspecten
(kleurbeheer, PDF-aanlevering, afwerkingsinstructie) is laatste jaren
naar het voortraject geschoven, maar dáár mist men al die kennis !
Zie http://www.mijngrafischetoekomst.nl/nieuws/vakdagprepress/
(Mijn naam en een oude, gerekte foto staan er wel bij als "spreker",
maar ik kan die dag niet. Iemand <href a="mailto:peter@studea.nl">interesse<a> om ze toe te spreken ?)

Wat PDFs betreft, zouden alle partijen (aanlevering en verwerking)
zich eens wat meer moeten realiseren dat PDFs in versies kunnen.
Men heeft nog teveel het aloude idee van de eenduidige PostScript.
PostScript bevatte een belofte, een garantie: dat 't altijd goed ging,
als er maar een "Adobe PostScript"-logootje op de RIP te zien was.
(En als het niet goed ging, dan was dat een probleem waar je een
RIP-leverancier op kon aanspreken.)
Die eenduidigheid is er niet meer; PDFs kunnen variëren in inhoud.
Drivers en RIPs kunnen daarin meegaan of achterop blijven steken.
Dat is de tol van de vooruitgang geweest. De remedie: overleg !

Verder, over resolutie: 300 dpi is V2 x het fijnste gangbare raster,
wat destijds op een waarde van 200 dpi gesteld werd (V2 is ± 1,5).
[Edit: de "V2" moet je lezen als "wortel 2".]
In principe kan één pixel voldoende data zijn voor één rasterpuntje,
maar omdat rasters schuin staan (en het schuinste is 45°) komt een
ouwe Griek (Pythagoras) om de hoek kijken voor wat compensatie.
Zijn ouwe kwadraten-formule geeft aan dat V2 (± 1,5) genoeg is.
(Ouwe scansoftware volgde ook deze berekening.)
Bij een raster van 150 (normaal offset-raster) oftewel "60" (per cm)
is het strikt nodige raster dus in feite 225, en heus niet die 300 dpi.
Een foto met veel contrasten en kleine objecten in het visuele beeld
zal met een lagere dpi redelijk kunnen ogen. Contrastrijke schuine
lijnen zullen echter hun blokjes gaan vertonen in de rasterspunten,
maar een beetje te weinig valt niet snel op.
Drukkers hebben geen zin of tijd om dat uit te leggen, dus roepen
"300 dpi" zodat zij altijd safe zitten (zelfs met fijne rasters) en jij
een veel te hoge resolutie aanlevert voor simpele krantenfoto's...

Wat ook helpt, dat zijn de steeds populairdere stochastische rasters.
We vinden die niet alleen in inkjet-printers, maar ook steeds vaker
bij offset-drukwerk. Die 'random' rasters verdoezelen grove pixels,
die nog te zien zouden zijn als men in een puntraster zou drukken.
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Halftone en deze PDF.

Allemaal zaken waar de Ghentse kliek met de klompen doorbanjert.
Hun heilig verklaarde PDFx1a-2003 en ervan afgeleide ppp-profielen
voor Enfocus en joboptions voor Adobe, zijn eigenlijk te ouderwets.
Geen kleurbeheer, geen nuancering in resolutie, geen transparantie,
kortom: kort door de bocht doen alsof alles "standaard" is. Bravo ?

(Bewerkt door Peter Villevoye om 2:52, 23-01-2009)