Doctor Apple om 22:58, 16-09-2010

Citaat

Pieterr om 14:36, 16-09-2010
Restoren via Time Machine gaat op fileniveau. En ja, dat duurt even. Maar als het goed is doe je dit ook niet al te vaak.

Hier heeft Pieterr 100% gelijk, TimeMachine kopieert naar een 'geheime map' de volledige inhoud van je systeemschijf op bestandsniveau (file copy), hierop maakt het gebruik van een systeem van hard links om wijzigingen bij te houden. Zo kun je als gebruiker 'terug in de tijd'.

Voordeel: zeer eenvoudig en transparant systeem gebruik makend van de kracht van unix

Nadeel: ongekend traag en inefficiënt

TimeMachine is een GEWELDIG systeem voor ONLINE backups (om even snel een bestand terug te halen). Hoewel het gebruikt kan worden voor een volledige system-backup is het niet echt bedoeld als archief of 'off-line backup systeem'. Daar zijn veel efficiëntere systemen (methodieken) voor: een ervan is 'disk-images'. In mijn beleving loont het zich om TM aan te zetten, maar voor de homedir. Eens per week een complete system-backup maken kan veel tijd schelen.

Zo maak ik van mijn notebook wekelijks een FULL system backup op een externe FW800 schijf maar dan via 'SuperDuper' in de vorm van een compressed image. Dat gebeurd semi-automatisch (als de machine aanstaat dan gaat er ergens in het weekeinde het proces zelfstandig lopen).

Bij het terugzetten van een dergelijke image is het dolle pret: 50/60GB gaat in ongeveer 20 tot 30 minuten.

Eens in de zoveel tijd wis ik de interne schijf en zet de backup volledig terug. Dit doe ik in de vorm van 'gemount' image om vervolgens op bestandsniveau alles terug te zetten. Hiermee test ik niet alleen de werking van de backup maar ... als alles succesvol is verlopen heb ik een 100% gedefragmenteerde schijf.

TimeMachine draait enkel voor het incidenteel verwijderde mailbericht of andersoortige 'userdata blues'.

Mvg,

Doctor

Fijn dat dit draadje zo uitgebreid aan de orde komt, want ik zit met hetvolgende probleem: Mijn opstart HD is ineens niet meer zichtbaar, sterker nog de MacPro wil niet meer opstarten van de normale opstart HD. Hoe dat gekomen is? Ik heb geen idee. Bij een normale opstart kreeg ik ineens een soort stopbord teken op mijn beeldscherm en er gebeurde verder niks. Gelukkig maak ik elke dag op dezelfde tijd een volledige back-up met SuperDuper, dus kon ik via de Option toets indrukken bij herstart de externe HD kiezen met het systeem erop. De MacPro loopt dus wel weer, maar de interne opstartschijf is niet meer zichtbaar. In Schijfhulpprogramma gekeken naar de schijf, staat ertussen, maar is dan licht grijs van kleur. Controleer en herstel schijf gedaan, geen problemen geconstateerd, maar als ik dan vervolgens op de knop "Activeer" klik verschijnt er een venster met de mededeling: "de Schijf 'Macintosh HD' kan niet worden geactiveerd. Probeer de schijf te herstellen met Schijf EHBO en probeer de schijf alsnog te activeren".
Dat lukt dus niet. De HD van 320 GB is in 2 partities verdeeld, de Mac HD Opstartschijf en de Windows partitie met XP erop, die overigens wel in donkergrijs wordt weergegeven. Ik zie dus staan in Schijfhulpprogramma: 320,07 GB WDC - WD3200 (donkergrijs), daaronder iets inspringend Macintosh HD (in lichtgrijs) en daaronder ook inspringend Windows XP (donkergrijs, zoals alle andere schijven).
Ik wil nu de laatste back-up van gisteren op de Opstartschijf gaan zetten via SuperDuper, maar snap niet wat Doctor Apple bedoelt met de term gemounte image. Hoe moet ik dat precies doen? Ik kan de restore functie van SuperDuper gebruiken, volgens mij zet ie dan alles weer keurig terug op de opstartHD, maar ik begrijp dat ik die dan eerst volledig moet wissen via Schijfhulpprogramma. Kun je, Doctor Apple, mij aub uitleggen wat je bedoelt met Image mounten, hoe ik dat moet doen via SuperDuper? Vast bedankt.

Indien ja. Je zou nu SuperDuper kunnen opstarten, en kijken of je de interne schijf in je Mac Pro kunt kiezen als doel voor het maken van een backup. Als bron kies je de schijf van waaruit je nu bent opgestart. Je doet dus in feite alsof je een backup wilt maken van je huidige (externe) schijf.

Maar de hamvraag is: kun je de (partitie op de) interne schijf als doelschijf kiezen?

Als het antwoord daarop nee is, zul je dat probleem eerst moeten oplossen.

Dan de standaard tips:
Heb je al de Apple Hardware Test gedraaid?

Zie ook Schijfhulpprogramma gebruiken om schijven te controleren of te herstellen voor meer tips.

(Bewerkt door Pieterr om 14:31, 19-10-2010)

"Logischerwijs is er geen enkele onzekerheid of defragmenteren zin heeft. Onzekerheid zit alleen in de waarnemer."  

Meten is weten. Dat blijft in deze context overeind.

Meten tast wel "het gemeten ding" aan. Het meten van de performance tast de performance aan. Maar als je op een gedefragmenteerd systeem en op een niet gedefragmenteerd systeem op dezelfde wijze meet, dan geven de meetresultaten toch juiste informatie over een mogelijke prestatiewinst.

Daarnaast blijft ook de bewering dat een meetbare performance verbetering geen garantie geeft dat de gebruiker het systeem ook soepeler vindt draaien ook overeind.

Er is geen enkel verband tussen iets zichtbaars en meetbaars (en niet noodzakelijk "voelbaar" of "merkbaar", door een gebruiker "waarneembaar") en Schrödingers kat.

jack brent om 20:26, 19-10-2010
...Meten hoeft niet 'het gemeten ding' aan te tasten...

Maar dat gebeurt hier wel! Tenzij je de meting niet aan de computer overlaat, maar zelf je acties timet met een stopwatch. En dan maar hopen dat je resultaten niet verpest worden door caching...

MacFrankie om 20:31, 19-10-2010

Maar dat gebeurt hier wel! Tenzij je de meting niet aan de computer overlaat, maar zelf je acties timet met een stopwatch.

En dan maar hopen dat je resultaten niet verpest worden door caching...

MacFrankie om 20:08, 19-10-2010
Heel leuk allemaal, deze theorieën en gedachten-experimenten, maar dat slaat natuurlijk niet op het defragmenteer-probleem!

Meten is weten. Dat blijft in deze context overeind.

Meten tast wel "het gemeten ding" aan. Het meten van de performance tast de performance aan. Maar als je op een gedefragmenteerd systeem en op een niet gedefragmenteerd systeem op dezelfde wijze meet, dan geven de meetresultaten toch juiste informatie over een mogelijke prestatiewinst.

Ik zou in dit geval zeggen: Vooral niet te nauwkeurig willen meten. Als een gedefragmenteerd systeem slechts miliseconden sneller presteert, dan is dan niet de moeite. En als het seconden sneller werkt (bijv. opstarten en bladeren in Aperture merk je het vrij extreem) dan was het nuttig.

Ik zelf meet nooit, maar als mijn harde schijf bij bepaalde acties eindeloos (nou ja, een paar seconde ) loopt te ratelen (en ik heb voldoende geheugen zodat hij niet "gewoon" aan het swappen is naar virtual memory), dan is het voor mij weer tijd om te defragmenteren.

Daarnaast blijft ook de bewering dat een meetbare performance verbetering geen garantie geeft dat de gebruiker het systeem ook soepeler vindt draaien ook overeind.

Klopt, het is voor de meeste mensen in Nederland geen enkel probleem als de Russische spellingscontrole over 1000 fragmenten verdeeld op je harde schijf staat. Gefragmenteerde bestanden die je niet gebruikt kun je prima laten staan en hoef je niks aan te doen...

(Bewerkt door jaco123 om 23:29, 19-10-2010)

Met die rolmaat of een of ander nauwkeuriger laser-meetinstrument verander ik de lengte van de tafel niet. Dat zou je wel doen als je een verkeerd meetinstrument neemt, b.v. een (koude) grofstoffelijke thermometer in een reageerbuisje met vloeistof stoppen om de temperatuur te meten. Dan maak je een domme fout: Wer misst misst Mist! Als je na de meting het resultaat niet weet, is je methode, procedure of meetinstrument verkeerd gekozen. Niet weten is verkeerd gemeten zou ik zeggen.

Pas op atomair niveau (of nog kleiner) gaan er andere dingen spelen, daar kun je soms niet meten zónder het object te beïnvloeden. Maar daar zijn we hier helemaal niet mee bezig. Leuke discussie maar niet relevant en volkomen off topic.

Zo beweer je in je tafelvoorbeeld dat je een ander meetinstrument moet nemen wanneer je nauwkeuriger wilt meten. De natuur zit echter zodanig in elkaar dat er een grens zit aan die nauwkeurigheid. Dit wil zeggen dat er voor het meten vanaf een zekere nauwkeurigheid geen meetinstrument bestaat noch te maken is. Zo is meten helemaal niet gelijk aan weten, maar zoals eerder al aangegeven, beredeneerd gokken.

Ook wanneer jij met je rolmaat de lengte van je tafel meet en op 1834 mm uitkomt is dat slechts een gok. Wanneer we het quantummechanische aspect van deze meting verwaarlozen blijft er nog steeds onduidelijkheid bestaan over de nauuwkeurigheid. Een (systematische) fout in je rolmaat of een (willekeurige) afleesfout in je meting kan zomaar voor behoorlijke afwijkingen zorgen. Een uitkomst zonder aan te geven wat je foutmarge is, is dan ook eigenlijk van nul en generlei waarde.

Vervolgens zeg je dat jouw rolmaat of een 'laser-instrument' de lengte van je tafel niet verandert. Dit is onjuist. Pas wanneer je voldoende onnauwkeurigheid accepteert zal je ongeveer op dezelfde gok als eerder uitkomen. Ga je met zeer grote nauwkeurigheid kijken dan zal je zien dat je meetinstrument het te meten object heeft veranderd. Dit is het bekende 'meetprobleem'. Je maakt zo niet altijd een 'domme' fout, maar eerder een fout welke niet te vermijden is. Je kunt nooit meten zonder een object te veranderen. Er moet immers interactie zijn tussen het object en je meetinstrument. Is die er niet dat is het object met betrekking tot de te meten grootheid 'onzichtbaar'.

Daarnaast zal ook jouw tafel een andere lengte hebben wanneer je ermee rondzeult en zelfs wanneer je hem op een ander plekje in de kosmos neerzet. Dit heeft weer niets met quantummechanica te maken, maar weer wel met (algemene) relativiteit.

Off-topic? OK. Niet relevant? Dat valt nog te bezien. Laat in ieder geval niemand nog beweren dat meten ook weten is.

Na 5 jaar is mijn iMac (intel, core duo) errugg langzaam geworden. Dus wilde ik de tips uit dit draadje (nou ja, draad eigenlijk) maar eens opvolgen:

Citaat:
Stap 0: Installeer (de trial versie van) SuperDuper
Stap 1: Maak een kopie ("bootable clone") van je OS X partitie naar een externe schijf
Stap 2: Opstarten van je kopie disk
Stap 3: Zet de kopie terug op je interne schijf

Ik heb ik dus een kopie gemaakt op een externe harde schijf (iOmega) met een USB-aansluiting. Maar ik kan de iMac nu niet opstarten vanaf deze externe harde schijf als ik de option-toets ingedrukt hou.
Als ik dus vervolgens gewoon op de iMac ben opgestart, zie ik wel de externe harde schijf en alles lijkt er op te staan. Ik kan gewoon programma's openen.

Kan ik nu stap 2 overslaan (zie boven) en gewoon met stap 3 beginnen? Of breng ik mezelf dan vreselijk in de nesten?

Vast erg bedankt voor de hulp!

Ter info: op de SuperDuper website staat zelf ook nog een document wat eea beschrijft.

(Bewerkt door Pieterr om 19:06, 22-02-2011)