Op software en UI gebied zie ik dat onderscheidende steeds minder, met steeds vaker een flinke misser. Je kunt als merk een hele tijd door op je oude imago en opgebouwde credits, maar ergens houdt het op als je hier niet meer genoeg aandacht aan besteedt.
Dank je, Boiing. Da's inderdaad precies mijn punt. Ik probeer heel erg de 'vroeger was alles beter'-toon te vermijden, en vooral: '...sinds Steve er niet meer is...'.
Ik ben Apple gebruiker sinds 1986 en met het verstrijken van de jaren probeer ik héél bewust uit het hoekje te blijven waarin mensen blijven hangen in het verleden. Zo ben ik niet, nooit geweest en ik blijf mij gelukkig nog steeds verbazen en verwonderen over alle nieuwe dingen die ik elke dag mag omarmen en adopteren. Ik hoop dat die natuurlijke nieuwsgierigheid mij nooit verlaat.
Ik weet hoe Apple intern de afwezigheid van Steve heeft proberen te borgen, maar merk dat tijd en zakelijkheid hun slijpende werk doen. Mensen - zoals Joni Ive- gaan, anderen komen. De geest van Steve verwatert. De wereld verandert en dat is helemaal prima, want ik zie eveneens als geen ander dat de wereld waarin Apple z'n ding moet doen een andere wereld is dan zoals Steve het achter moest laten. Het zou niet goed zijn als als alles hetzelfde bleef.
Er zijn echter een paar fundamentele kernwaardes waar Apple's huidige succes op is gebaseerd. Om die lessen te leren, heeft Apple tussen ongeveer 1990 en 1995 een hoge prijs betaald - want het ging zéker niet altijd goed met Apple. Die lessen lijken weer net zo te worden vergeten, zoals ze vanaf 1986 stapje voor stapje werden vergeten nadat Steve werd weggestuurd en de desastreuze bedrijfssituatie van Apple medio 1994 tot gevolg.
Daarbij ging het (ook) niet om de snelheid van hardware, of de kleur van een icoontje. Het ging om (volledig verwaarloosde) herkenbare consistentie, een duidelijk product line-up, het logische samenspel van OS en programma's - niet alleen in techniek maar ook visueel. Steve kon bizar autistisch hele afdelingen tot waanzin drijven vanwege één simpel detail. Hele Keynotes en productlanceringen zijn uitgesteld omdat het niet aan Steve's norm voldeed op één simpel specifiek punt. Omdat Steve begreep dat je dáármee opgeteld het verschil maakt ten opzichte van de concurrentie. En hij had die macht. Apple was Steve's zandkasteel op het strand; élke zandkorrel deed er voor hem toe.
Met het risico dat iemand roept: 'opa spreekt' (kom maar op, hoor) moet ik helaas concluderen dat het ontbreken van die onderscheidende dagelijkse factor binnen Apple er inmiddels teveel zandkorreltjes uit het zandkasteel spoelen. Het ziet eruit als Apple. Er staat 'Apple' op. Het heet 'Apple'. Maar bij de zóveelste onbegrijpelijke inconsistentie in een contextueel menu of verdwijnende mètadata binnen een Apple Music libary vóelt het niet (meer) als de Apple die het omstreeks Snow Leopard nog was.
Er is teveel onlogica, onafgewerkte of ronduit lelijke zaken binnen de GUI, pure bugs die opgeteld resulteren in visuele en functionele onbetrouwbaarheid. Je ogen moeten te vaak teveel zoeken, dingen die voorheen altijd werkte doen het spontaan niet meer. Niet onoverkomelijk en (vaak) uiteindelijk oplos- of aanpasbaar. Maar als ik dat soort gedoe leuk had gevonden, had ik wel een Windows-bak gekocht. Precies waar zoetjesaan te veel en te vaak de schoen begint te wringen. De relatieve rock-solid logica, consistentie en het absolute functioneren is niet zo vanzelfsprekend (meer) als het zou moeten zijn. Dat kun je met de mantel der merkliefde bedekken, maar in mijn beleving is dit voor iedereen inmiddels echt wel teveel voel- en merkbaar aan het worden.
[ Ger ]
Gast
