De laatste paar weken ben ik bezig geweest met het helpen van de bejaarde vader JP van mijn overleden vriend Oliver, en JP's vrouw Gretel. Ze maken voorbereidingen om naar een bejaardenhuis in een andere staat te verhuizen. (Zie “Oliver Habicht sterft op 53-jarige leeftijd aan of pancreaskanker”, 26 september 2020.) Ze zijn internationale vermaarde wetenschappers in voedings-epidemiologie en -antropologie. Hoewel ze last hebben van niet te vermijden ouderdomsverschijnselen zijn ze nog steeds compleet mentaal competent, zij het af en toe wat langzamer door medicatie en vermoeidheid.

Ik had Oliver beloofd dat ik zijn plaats zou innemen wanneer dat nodig zou zijn, en aangezien hij de belangrijkste tech-ondersteuning voor JP en Gretel was, hielp ik ze met plezier toen ze vertelden dat ze wat computervragen hadden. Ik wist min of meer wat ik kon verwachten, omdat JP in 1987, toen ik student in Cornell was en maar een straat verder woonde, mijn eerste klant was. Ik kwam regelmatig langs om de notities te ontcijferen die hij voor zichzelf had gemaakt door lege folders op zijn Mac Plus een naam te geven, en om te helpen bij allerlei software- en hardware-problemen.

Er was maar tijd voor een paar bezoeken voordat ze zouden verhuizen, en om ons heen werd het huisraad al ingepakt. Daarom focusten we op drie zaken: wat te doen met oude apparatuur, het stroomlijnen van hun back-upstrategie, en het optimaliseren van hun systeem van wachtwoordenbeheer. bij alle drie die onderwerpen moest ik constateren dat Apple daar recentelijk wel aandacht aan heeft besteed, maar niet noodzakelijkerwijs op een manier waar oudere Mac-gebruikers die niet de recentste apparatuur, besturingssystemen en technologieën gebruiken iets aan hebben.