Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
We doen dagelijks ons best om je het belangrijkste nieuws te brengen rondom Apple. Actueel. We werpen soms zelfs blikken vooruit met berichten uit het geruchtencircuit. Nu dachten we dat het ook wel eens leuk zou zijn om, eens een blik in de geschiedenis te werpen.
Afgelopen woensdag vierde de Mac zijn 40
e verjaardag. Dus in deze ‘Uyt den Ouden Doosch’ werpen we een blik op de 13 vreemdste en zeldzaamste Macs.
Dit naar een eerder artikel, dat is verschenen op
Ars Technica, met wat aanvullingen en aanpassingen.
Veertig jaar geleden bracht Apple de eerste Macintosh uit. Sinds die ene dag in 1984 heeft Apple honderden Mac-modellen uitgebracht die variëren van verbazingwekkend tot vreemd. Ter ere van deze verjaardag leek het ons leuk om de geschiedenis door te spitten en de zeldzaamste en meest ongebruikelijke productie-Mac-modellen die ooit zijn gemaakt op een rijtje te zetten, waaronder zelfs een van een ander bedrijf.
Elke Mac hieronder werd geproduceerd en verkocht aan het publiek. Er staan dus geen prototypes tussen. Deze computers benadrukken niet alleen de innovatieve geest van Apple, maar ook de bereidheid om risico’s te nemen en te experimenteren met ontwerp en functionaliteit. Graag horen we wat je eigen persoonlijke favorieten zijn, of dat we er eentje over het hoofd hebben gezien. Als dat het geval is, laat het ons dan weten in de reacties.
Macintosh XL (1985)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Macintosh XL was een Mac in jumboformaat, gebaseerd op de Lisa 2
(Afb.: Apple Inc.)In het pantheon van de Macintosh zijn er vreemde eenden in de bijt en dan is er de Macintosh XL. Het is officieel een Mac, maar hij begon zijn leven als zijn voorganger, de Apple Lisa 2. De Lisa-lijn was een jaar eerder dan de Macintosh en werd in 1983 gelanceerd voor het prijzige bedrag van $9.995 (vandaag de dag bijna 29.000 euro!) en werd in 1984 één keer herzien. De Macintosh was veel goedkoper dan de Lisa en kon vergelijkbare programma’s draaien, waardoor Apple met grote hoeveelheden onverkochte Lisa’s bleef zitten.
Toen de Macintosh XL in januari 1985 op de markt kwam als onderdeel van de lancering van Macintosh Office, was dat een slimme manier om de onverkochte voorraad van de Lisa 2 op te ruimen. Het plan was eenvoudig: bundel de Lisa 2-hardware met MacWorks XL, een programma waarmee de Lisa Macintosh-software kon uitvoeren, en plaats het in de Macintosh-lijn. (Een merkwaardig weetje: Lisa’s met MacWorks XL inspireerden oorspronkelijk de term “hackintosh”).
Zelfs als “hackintosh” was de XL geen onderdeurtje. In een tijd waarin de krachtigste Macintosh slechts 512 KB RAM, geen harde schijf en een beeldscherm van 9 inch had, had de Macintosh XL (waarschijnlijk voor “extra large”) een beeldscherm van 12 inch en kon tot 2 MB RAM en een interne harde schijf van 10 MB gebruiken.
Ondanks de XL-prijs kochten klanten de hele Macintosh XL-reeks binnen vijf maanden na de release op. En hoewel klanten hongerig waren naar meer, was Apple niet van plan om nog meer Lisa-achtige machines te produceren. De XL kwam aan zijn einde in juni 1985.
Macintosh Portable (1989)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Macintosh Portable was de eerste draagbare Mac van Apple die op batterijen werkte
(Afb.: Benj Edwards / Apple)Je zou gemakkelijk kunnen zeggen dat de oorspronkelijke Macintosh uit 1984 draagbaar was. Hij was compact, had een ingebouwd handvat en bevatte een CPU, schijfstation en beeldscherm in één apparaat. Schoudertassen waren dan ook een populaire accessoires voor de compacte oer-Mac. Maar ze hadden één groot nadeel dat hun draagbaarheid beperkte: je kon ze alleen in de buurt van een stopcontact gebruiken.
In 1989 kwam de Macintosh Portable op de markt. Op dat moment had Apple het Mac-assortiment uitgebreid met krachtige desktopcomputers, waarvan sommige modulair waren, zoals de Mac II-serie. Maar voor de Portable hield Apple vast aan een configuratie die sterk leek op die van de Mac Plus: een 16 MHz 68000 CPU en 1 megabyte RAM.
In tegenstelling tot de Plus was de Macintosh Portable echter een op batterijen werkende clamshell machine met een 640×400 monochroom active matrix LCD-scherm (zonder achtergrondverlichting, hoewel er in 1991 kortstondig een model mét achtergrondverlichting verscheen) en een batterijduur van ongeveer acht uur.
Vandaag de dag is de Macintosh Portable zeldzaam. Dat komt omdat hij oorspronkelijk werd verkocht voor de prijs van $6.500 tot $7.300 (nu zou dat ± 15.000 - tot 16.500 euro zijn) en niet zo goed verkocht als Apple had gehoopt.
Nadelen waren onder andere het grote formaat en het gewicht van ruim 7 kilo. Maar het had een indrukwekkend modulair ontwerp met uitbreidbare geheugen- en modemsleuven, plus de mogelijkheid om de trackball aan de linker- of rechterkant van het toetsenbord te plaatsen. En als je je portemonnee het toeliet, kon je de trackball zelfs omruilen voor een optioneel numeriek toetsenblok. (Leuk weetje: in de behuizing van de Portable zitten verborgen handtekeningen van ontwikkelaars).
JLPGA PowerBook 170 (1992)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De kleurrijke JLPGA PowerBook 170 (Afb: Jonathan Zufi / Shrine of Apple)Op zichzelf was de PowerBook 170 een capabele en redelijk populaire Mac-laptop met een 25 MHz 68030 processor en een 10-inch monochroom active matrix beeldscherm. De torenhoge verkoopprijs van $4.600 in 1991 (nu ongeveer 9.500 euro) laat je dankbaar zijn voor de prijs van een moderne MacBook Air 😉. Maar hij was helemaal grijs, net als andere PowerBooks uit die tijd. Saai!
Gelukkig voor Japanse fans van kleurrijke Macs met diepe zakken produceerde Apple een beperkte oplage van 500 PowerBook 170’s met een scala aan felle kleuren ter ere van het JLPGA-toernooi (Japanese Ladies Professional Golf Association) in Japan in 1992. De JLPGA PowerBook 170 heeft een grotendeels blauwe behuizing met een rode batterijklep, een geel scharnier en groene verstelbare voetjes. Voor de rest lijkt hij identiek aan de gewone PowerBook 170.
Door de beperkte oplage is de JLPGA PowerBook 170 een van de zeldzaamste Macs op deze lijst en wordt hij onder verzamelaars regelmatig verkocht voor vele duizenden dollars. Vreemd genoeg zou je vandaag de dag nog steeds een koopje doen als je er een zou kopen, gezien de extreme originele verkoopprijs.
Macintosh Color Classic II (1993)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Macintosh Color Classic II (rechts) bij zijn originele verpakking (Afb: Jonathan Zufi / Shrine of Apple)De initiële Macintosh Color Classic bracht in 1993 voor het eerst een kleurenscherm naar de compacte Mac-serie. Kleurenschermen waren in 1987 wel al beschikbaar voor de modulaire desktop-Macs. Het bevatte een 16 MHz Motorola 68030 CPU en een ingebouwde Sony Trinitron CRT met een resolutie van 512×384. In veel opzichten leek het de Mac die iedereen al sinds 1984 wilde hebben, maar door de software die in 1993 in gebruik was en een geforceerde 16-bits databus, voelde het systeem ondermaats. Bovendien waren veel gekleurde Mac-spellen ontworpen voor een hogere resolutie (zoals 640×480).
Later in 1993 (in oktober om precies te zijn) bracht Apple de Color Classic II uit, ook bekend als de Performa 275, met een veel snellere 33 Mhz 68030 CPU. Het kon tot 36MB RAM gebruiken en net als de originele Color Classic, kon het PDS-slot kaarten gebruiken zoals de Apple IIe Card. Op de Color Classic II pagina schrijft
Low End Mac: “Dit is wat de Color Classic had moeten zijn.”
Ondanks het feit dat de Color Classic II een van de hoogtepunten van de compacte Mac serie was (samen met bijvoorbeeld de Mac SE/30), is hij vandaag de dag erg zeldzaam omdat er maar een beperkt aantal van verkocht zijn in Canada, Europa, Azië en Australië - hij is nooit uitgebracht in de Verenigde Staten. Als je er een tegenkomt met de originele doos, heb je echt een zeldzame vondst.
Macintosh TV (1993)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Macintosh TV zou niet misstaan in de Death Star van Darth Vader (Afb: Jonathan Zufi / Shrine of Apple)In een tijd waarin bijna elke Macintosh een variatie van beige of grijs was, kwam de Macintosh TV met een vleugje zwart om de boel wat op te fleuren. Hoewel de Macintosh TV werd geleverd in een plastic behuizing met dezelfde mal als de LC 500-serie, hielp de zwarte kleur om hem te onderscheiden als een heel ander beest: deels computer, deels tv.
Ja, de Macintosh TV was een computer én een televisieontvanger: Je kon je kabeltelevisie snoer aansluiten of een antenne op de achterkant aansluiten en televisie kijken op het beeldscherm.
Low End Mac noemde het “misschien wel de vreemdste Macintosh ooit”. Het was namelijk “de laatste desktop-Mac met een 68030 processor, de eerste met een ingebouwde tv-tuner, de eerste zwarte desktop-Mac en de eerste Mac met een afstandsbediening”.
Hij had nog meer eigenaardigheden: een opzettelijk beperkte databus (voor marktsegmentatie), geen upgradeslots en maximaal 8 MB RAM. Zelfs met TV-integratie konden gebruikers niet tegelijkertijd TV kijken en de computer gebruiken, hoewel je wel foto’s van de videobeelden kon maken. Met een levensduur van slechts vier maanden en 10.000 verkochte exemplaren is dit een van de zeldzaamste productie-Macs ooit gemaakt.
PowerBook 550c (1995)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De PowerBook 550c werd alleen verkocht in Japan (Afb: Jonathan Zufi / Shrine of Apple)Een jaar nadat Apple de PowerBook 540c had uitgebracht, kwam het bedrijf met de volledig zwarte PowerBook 550c - maar alleen in Japan. Hij had een 33 MHz 68040 CPU, een harde schijf van 500 MB, 8 MB RAM en een 10,4 inch active matrix LCD-kleurenscherm. Afgezien van de kleur en wat aangepaste specificaties is de 550c vooral opmerkelijk omdat hij erg zeldzaam is.
De 500 serie had een coole functie met een extra verwisselbare bay die een reservebatterij, een PCMCIA module of een FPU kon bevatten als aanvulling op de 68LC040 CPU in sommige modellen, hoewel de 550c een ingebouwde FPU had.
Als je een fan bent van zwarte vintage Macs, kun je het perfecte trio (naast de Macintosh TV en PowerBook 550c) compleet maken met de Performa 5440, die alleen in Azië en Europa werd verkocht. Tegenwoordig zijn zwarte Macs populair bij verzamelaars, maar waarom er niet meer van werden verscheept naar de Verenigde Staten blijft een raadsel.
Pioneer Multimedia MPC-GX1 (1995)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Pioneer Multimedia Personal Computer MPC-GX1 was een gelicentieerde Mac-kloon die alleen in Japan werd verkocht (Afb.: Pioneer)In navolging van PC-klonen stond Apple andere bedrijven, zoals Power Computing, Motorola en UMAX, toe om tussen 1995 en 1998 PowerPC Mac-klonen te verkopen. Apple wilde het marktaandeel van het Mac-platform vergroten.
Het licentieprogramma voor Mac OS 7 en de ondersteunende architectuur genereerde snel geld voor Apple tijdens een moeilijke periode in de financiële geschiedenis.
De interessantste klonen kwamen uit Japan. In 1995 bracht Pioneer een reeks machines uit met de naam “Multimedia Personal Computer”, met de MPC-GX1 als eerste in de reeks. De MPC-GX1 bevatte een 66 MHz PowerPC 601 CPU, een harde schijf van 500 MB en 16 MB RAM - niets bijzonders dus. Waar hij afweek van de typische Mac was zijn ingebouwde high-fidelity multidirectionele luidsprekers in een stijlvolle, golvende behuizing. Er werd ook een subwoofer meegeleverd voor een beter geluid en een geïntegreerd cd-romstation voor meer multimedia-mogelijkheden.
Om de multimediamogelijkheden nog verder te vergroten, werd de Pioneer MPC-serie later uitgebreid met een TV-tuner-kaart (de MPC-LX200-TV) en een 640 MB Magneto optisch station (de MPC-LX200-MO). Pioneer verliet de Mac kloonmarkt in oktober 1997. Deze apparaten zijn nooit verkocht in de VS, waardoor ze vandaag de dag vrij zeldzaam zijn.
Twentieth Anniversary Macintosh (1997)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Twentieth Anniversary Macintosh was de eerste desktop-Mac met een ingebouwd LCD-scherm (Afb.: Apple Inc.)Steve Wozniak, Steve Jobs en Ronald Wayne richtten Apple op in 1976. Twintig jaar later maakten de leidinggevenden van Apple een speciale Macintosh om het jubileum te vieren. Het ontwikkelen van de computer kostte natuurlijk tijd, dus de Twentieth Anniversary Macintosh kwam eigenlijk bijna 21 jaar na de oprichting van Apple zelf uit (maar, okee okee,
ongeveer 20 jaar na de oprichting in 1977).
Deze futuristische alles-in-één machine, met een ontwerp dat enigszins vooruitliep op de huidige flatscreen iMacs, bevatte een 250 MHz PowerPC 603ev CPU, een 12,1-inch active matrix LCD-scherm met een resolutie van 800×600, een verticaal gemonteerde cd-rom-drive, een floppydrive en een harde schijf van 2 GB. Om zijn multimediakwaliteiten te tonen, bevatte het ook video-opnamehardware, een tv-tuner en een aangepast Bose-geluidssysteem met een modulaire subwoofer. Er werden een aantal onderdelen van PowerBook laptops gebruikt, waaronder een toetsenbord met touchpad.
Apple lanceerde de TAM voor $7.499 (vandaag de dag ruim 13.000 euro) als een luxemodel. Er werden minder dan 12.000 exemplaren van gemaakt. Als je er een kocht, bezorgde Apple hem naar verluidt persoonlijk bij je met een conciërgedienst. Een jaar later, vlak voordat het toestel uit productie werd genomen, daalde de prijs echter drastisch. Onder verzamelaars is het nog steeds een zeldzame luxe om er een te bezitten.
Power Macintosh G3 all-in-one (1998)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De G3 All-in-One heeft de bijnaam “Molar Mac” omdat hij de vorm van een kies heeft (Afb: Jonathan Zufi / Shrine of Apple)Slechts twee maanden voordat Apple de originele iMac onthulde - de slanke, minimale machine die het succes van Apple een nieuwe impuls gaf - bracht hetzelfde bedrijf de Power Macintosh G3 All-in-One uit. Gezien alleen de specificaties - een 233 of 266 MHz PowerPC G3 CPU, een ingebouwd 15-inch beeldscherm, een harde schijf van 4 GB en een 24x cd-romstation - zou je kunnen denken dat de G3 AIO een soort iMac is, maar daar houdt de gelijkenis op.
In feite was de All-in-One het tegenovergestelde van de iMac: Terwijl de iMac opzien baarde door het weglaten van voorzieningen als floppydrives en oude poorten, was de G3 AIO een alleskunner (zoals de naam al suggereert) met veel oude poorten, drie interne PCI-sleuven, een ingebouwde cd-rom, een floppydrive en zelfs een Iomega Zip Drive-optie. Terwijl de iMac relatief klein en minimaal was (en een ingebouwd handvat had), was de G3 AIO een groot, log en loodzwaar (ruim 27 kilo!) beest.
Interessant is dat de G3 AIO een aantal doorschijnende kunststoffen op de bovenplaat bevatte in een tijd dat Apple flirtte met doorschijnende kunststof accenten in zijn industrieel ontwerp, Daarmee werd een hint gegeven van wat er met de iMac zou komen. Maar in tegenstelling tot de iMac was de G3 AIO geen erg succesvolle machine voor de massamarkt: hij was alleen beschikbaar voor de onderwijsmarkt in Noord-Amerika, waardoor het vandaag de dag een relatief zeldzame computer is.
Power Macintosh G4 Cube (2000)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Power Macintosh G4 Cube was een prachtige flop (Afb.: Apple Inc.)Steve Jobs hield van kubussen, en dat was te zien. Eerst lanceerde hij de Pixar Image Computer in 1986, daarna de NeXT Computer in 1988. Het is dan ook geen verrassing dat Jobs in 2000 de Power Macintosh G4 Cube onthulde: een metalen kubus van ruim 20x20x20 cm, opgehangen in acryl. De Mac had een 450-MHz PowerPC G4-processor, 64 MB RAM, een harde schijf van 20 GB, een DVD-ROM-station en een 56 kbps modem. Er was geen interne ventilator aanwezig, wat voor een stille werking zorgde.
De Cube was een van die zeldzame computers die door velen werd benijd en bewonderd, maar door weinigen werd gekocht. De G4 Cube kwam op een lastig moment voor Apple: nét voor OS X, voor de iPod, voor algemeen beschikbaar breedband internet en voor eenvoudige draadloze randapparatuur en Wi-Fi. Het werd opgezadeld met snoerbeheerproblemen en vermeende esthetische gebreken in de doorzichtige acryl behuizing die kortstondig voor een media-relletje zorgden.
De relatief hoge prijs van de Cube ($1.799, tegenwoordig ruim 2.900 euro) in vergelijking met de Power Mac G4 met dezelfde uitrusting en het gebrek aan uitbreidingsmogelijkheden leidden tot teleurstellende verkopen. Er werden er slechts ongeveer 41.000 stuks van verkocht. Een jaar later werd de productie dan ook weer stopgezet. De G4 Cube is sindsdien een zeldzaam en begeerd verzamelobject geworden, geroemd om zijn unieke ontwerp en als symbool voor de designgerichte filosofie van Apple. In veel opzichten was het zijn tijd ver vooruit.
Flower Power en blauwe dalmatiër iMacs (2001)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Dalmatiër (links) en Flower Power (rechts) iMacs gaven de G3 iMac-lijn een vrolijk tintje (Afb.: Apple Inc.)Bondi Blue, Blueberry, Strawberry, Lime, Tangerine, Grape, Graphite, Indigo, Ruby, Sage en Snow. Stuk voor stuk inmiddels legendarische kleur-namen.
Grapje: tot begin 2001 waren dit de effen kleuren van de G3 iMacs die Apple tot dan toe had geleverd. In februari van dat jaar sloeg Apple een nieuwe weg in en bracht de eerste en enige G3 iMacs uit met motieven die rechtstreeks in het plastic waren gegoten: Blue Dalmatian en Flower Power. Steve Jobs vertelde destijds dat het 18 maanden duurde voordat de productie van de ontwerpen perfect was.
Blue Dalmatian heeft witte stippen op een blauwe achtergrond en Flower Power heeft een psychedelisch meerkleurig bloemenpatroon. Deze iMacs, uitgerust met een 500-MHz PowerPC G3-processor, waren technisch vergelijkbaar met hun tijdgenoten maar vielen op door hun onconventionele uiterlijk. Hoewel ze gemengde reacties kregen voor hun ontwerp, markeerden deze iMacs een periode waarin Apple bereid was om gedurfd te experimenteren met de esthetiek van computers. Omdat ze destijds niet erg populair waren, werden er relatief weinig van verkocht en vandaag de dag zijn ze dan ook vrij zeldzaam.
De iMac G4 "Bolletje" (2002)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
Apple doet er nog een schepje bovenop (Afb.: Apple Inc.)Zette Apple met de iMac G3 de computerwereld al op z'n kop, met de iconische iMac G4 deed Apple dar nog een flinke schep bovenop. De iMac G4 werd in Amerika de "zonnebloem"-Mac genoemd, of de "iLamp", een naam die was geïnspireerd op de korte
videoclip van Pixar. In Nederland is deze prachtige iMac vooral bekend als "het Bolletje".
Hij zag er niet uit als een computer. Tot op de dag van vandaag valt de iMac G4 op in de mondaine wereld van grijze en beige desktopcomputers, zelfs tussen alle huidige Macs. Hij was eigenzinnig, leuk en functioneel, maar nog belangrijker was dat het ontwerp bewees dat het succes van Apple met de oorspronkelijke iMac geen toevalstreffer was.
Het beste onderdeel van het ontwerp van de iMac was de vrijdragende metalen arm die het 15-inch lcd-scherm vasthield. Hiermee konden gebruikers het beeldscherm precies in de beste positie zetten: je kon het omhoog of omlaag bewegen, naar links of rechts, en je kon ook de hoek aanpassen. In een ode aan de iMac G4 schreef Christopher Phin dat de arm van het beeldscherm "onmogelijk, magisch soepel en belachelijk stabiel was, zoals geen enkel ander stukje techniek dat je ooit hebt gebruikt".
De van de G4 Cube geleende externe Apple Pro 'Harmon Kardon' speakers gaven deze iMac naast een prachtig uiterlijk ook een geweldig geluid, ongekend voor PC's (en Macs) van die tijd.
Qua hardware had de iMac G4 verder drie USB-poorten en twee FireWire-poorten voor het aansluiten van apparaten, zoals camera's en audioconverters. Er was ook een video-out aansluiting voor het spiegelen van het scherm van de Mac naar een tweede beeldscherm. En hij werd geleverd met een SuperDrive voor het branden van cd's en dvd's. Moeilijk voor te stellen dat een Mac voor consumenten ooit nog zoveel poorten zou hebben.
Maar het allerbelangrijkste was dat de iMac G4 werd geleverd met een softwarepakket dat alles gemakkelijk maakte: iPhoto, iMovie, iDVD, iTunes. Daarnaast werden AppleWorks, een alles-in-één productiviteitsprogramma, PCalc 2, World Book Encyclopedia en Otto Mattic meegeleverd.
Iets later werd het 15-inch scherm opgevolgde door een iets groter 17-inch LCD display. Toen Apple een 20-inch iMac G4 uitbracht, werd de arm stijver gemaakt om het grotere scherm te ondersteunen, waardoor hij niet meer zo soepel werkte als voorheen. Maar je had nog steeds de vrijheid om hem geheel naar wens aan te passen. Deze iMac is en blijft voor altijd onze persoonlijke favoriet en ondergetekende heeft nog steeds een werkend exemplaar in bezit.
Mac Pro (eind 2013)
Uyt den Ouden Doosch: De meest aparte Macs ooit
De Mac Pro (eind 2013): de “vuilnisbak” onder de Macs (Afb.: Apple Inc.)De Mac Pro van eind 2013 werd ook wel de “vuilnisbak” genoemd vanwege het cilindrische ontwerp met een gat in de bovenkant voor de ventilatie. Deze Pro mac week sterk af van de traditionele vorm van desktopcomputers. In die tijd klaagden critici dat Apple inspiratieloze hardware produceerde die sinds de dood van Jobs twee jaar eerder niet meer had verrast of verrukt. Tijdens de onthulling van de Mac Pro tijdens de WWDC keynote in 2013 kwam Phil Schiller met de beroemde uitspraak: “Ik kan niet meer innoveren, m’n reet”.
De nieuwe Mac Pro was krachtig - aanvankelijk met quad-core of six-core Xeon CPU’s en twee AMD FirePro GPU’s - maar de compacte, gestroomlijnde vorm stond echter de functionaliteit in de weg. De nieuwe Mac Pro verruilde de interne PCIe-upgradesleuven voor zes Thunderbolt- en vier USB3-poorten en vertrouwde op externe uitbreiding. Een groot deel van de interne ruimte werd gebruikt voor een unieke driehoekige “thermische kern” voor warmteafvoer.
In 2017 gaf Apple zelf toe dat het ontwerp niet deugde en zei het dat het de Mac Pro “volledig heroverwoog”. De vervanging kwam echter pas in 2019. In de tussentijd vestigde de cilindervormige Mac Pro wel een record. Namelijk voor het langst fundamenteel ongewijzigde Mac-model, afgezien van CPU-bumps en dergelijke. Deze mac Pro bleef namelijk maar liefst 2.182 dagen te koop.
Zelfs toen de nieuwe Mac Pro in 2019 uitkwam, liet Apple zijn cirkelvormige ambities niet helemaal varen. Als optie verkocht Apple een set Mac Pro-wielen van 849 euro (!), waarmee de trotse traditie werd voortgezet om een Mac Pro te maken die letterlijk kan wegrollen.
Dat was het voor deze keer. Rest ons niets anders dan te zeggen: “Gefeliciteerd, Macintosh!”. Hebben we een bepaald model gemist of wil je je persoonlijke voorkeur laten weten? We lezen het graag in de reacties hieronder.
Aangevuld op het Engelstalige artikel #Macintosh #UytDenOudenDoosch
Gast
