Zonder wat dan ook ter discussie te willen stellen of wat dan ook in twijfel te willen trekken, komen bij het lezen van dit draadje toch wel een paar vragen bij me op:

- wat is er zo vreselijk belangrijk aan de inhoud van een iPhone, dat die na iemands dood nog gekraakt moet worden? (ik spreek nu in het algemeen, niet met betrekking tot dit concrete geval) Zeker in het geval van bejaarde mensen zal de inhoud vaak niet opzienbarend zijn.

- waarom zou de inhoud van de telefoon van een dierbare ook automatisch voor diens nabestaanden toegankelijk moeten zijn? Misschien staan daar wel dingen op, die de overledene met niemand wilde delen.

- is het eigenlijk niet goed, dat het is zoals het is? Om zeer goede redenen wordt ernaar gestreefd de inhoud van telefoons zo privé mogelijk te houden. Is het dan zo verkeerd, als de inhoud van een telefoon ophoudt te bestaan met de persoon zelf? En is het dan niet het beste, daar gewoon vrede mee te hebben? De overledene zal genoeg andere dingen hebben nagelaten, die wel toegankelijk zijn en wel bewaard kunnen worden. Het verlies zal normaalgesproken niet dramatisch zijn.

Terechte vraag, in algemene zin.

Als iemand zijn code niet heeft gedeeld met een partner/gezinslid/mogelijke nabestaanden, wil ie in principe niet dat er in wordt gekeken.
En dat komt dus goed uit, want met een toegangscode op een toestel, kan niemand, ook Apple niet, naar binnen om de data in te zien (wat er hier verder ook beweerd over mag worden).

Daarom bewaar ik ook de toegangscodes van alle in mijn gezin gebruikte apparaten ergens in mijn administratie, evenals die van mijn moeder en nog een paar familieleden. Om in case of...

Als iemand zijn code niet heeft gedeeld met een partner/gezinslid/mogelijke nabestaanden, wil ie in principe niet dat er in wordt gekeken.

Dat hoeft niet zo te zijn. Vaak denkt men er helemaal niet aan of "dat komt wel een keer".  Het gaat dan immers niet alleen om de toegangscode van het toestel maar ook om wachtwoorden van sociale media, bank, overheidsinstellingen enz. De een houdt dit netjes bij in een passwordmanager, anderen gebruiken liever lijstjes in bv Excel en/of papier welke met enige regelmaat vergeten worden om bij te werken. Niet iedereen is strak georganiseerd waardoor accounts en toegangscodes nog wel eens kwijtraken. De afwezigheid van een goede administratie van een code wil daarom nog niet zeggen dat dat is omdat men de gegevens niet wil delen of nalaten.

En ja, de inhoud van de telefoon van bejaarde mensen zal vaak niet opzienbarend zijn. Maar geldt dat niet ook voor alle andere leeftijdsgroepen?

Ik begrijp precies wat je bedoelt, en ben het best met je eens.

Toch: je kunt het de persoon niet meer vragen of hij/zij het goed vindt, dus moet je maar de aanname doen dat ie er akkoord mee zou gaan, en dat het onachtzaamheid, slordigheid was dat ie met niemand de toegangscode heeft gedeeld. En daar wringt toch een beetje de schoen: je kunt niet voor een ander denken (als ie meerderjarig is). Misschien had die persoon toch zijn redenen, uiteraard niet bekend bij jou, dat ie zaken voor zichzelf, dus geheim, wilde houden.

De aanname dat oude mensen geen opzienbarende content zullen hebben, dus geen lijken in de kast, dubbellevens, etc, zou ik niet te snel doen.

Er zijn allerlei redenen denkbaar, waarom het beter zou kunnen zijn, om de telefoon (en dus het verleden) van de overledene met rust te laten. Bijvoorbeeld:

- de overledene zou iets te verbergen kunnen hebben, iets waar hij/zij niet bepaald trots op was. En waarom zou dat na zijn/haar dood ter kennis van anderen moeten komen? Hebben we niet allemaal dingen, waar we niet bepaald trots op zijn, en die we voor ons zelf houden? Gun de overledene dan ook, dat bepaalde zwakheden verborgen blijven.

- de digitale nalatenschap zou dingen kunnen bevatten die zonder nadere toelichting tot pijnlijke misverstanden aanleiding kunnen geven, ongerechtvaardigde verdenkingen zouden kunnen doen rijzen, enzovoort.

- de overledene zou bepaalde dingen die hem/haar op geen enkele wijze aan te rekenen zijn, verzwegen kunnen hebben, juist om dierbaren te sparen.

Een extreem maar roerend voorbeeld van het laatste staat in een heel oud boek. Een man lag op sterven, en werd bijgestaan door zijn vrouw. Toen kwam het bericht dat hun enige zoon, die ver weg woonde, gestorven was. De vrouw had hier uiteraard onnoemelijk veel verdriet van, maar verwerkte dat voor zichzelf, en zei niets tegen haar man, om hem de gelegenheid te geven in alle rust te sterven.

Zelf zou ik grote aarzeling hebben om in andermans nalatenschap te gaan grasduinen, als die persoon me daar niet expliciet toe had uitgenodigd. En dat impliceert geen enkel oordeel over wie anders handelt.

Zoals vele mensen doen heeft je vader wellicht een toegangscode bedacht die gelinkt is aan een familieband, ik bedoel: geboortedatum, sterfdatum, huisnummer, huwelijksdatum, etc. Dan nog is het een pure gok, maar niet zo puur als bij de FBI (hm, die spitten de familiebanden ook ui natuurlijk). Na x aantal pogingen moet je een dag overslaan (tenminste zo was het vroeger) maar het is het proberen waard.

Verder ligt er misschien in de nalatenschap een boekje of schriftje of simpel papiertje waar codes genoteerd zijn. Natuurlijk vind ik dat het absoluut de moeite loont om te achterhalen wat je vader bewaarde in zijn iPhone, omdat het inzicht kan verschaffen over wat hem bezighield, wat hem nauw aan het hart lag, wat hem verdrietig maakte, blij maakte etc.

Vroeger vond je dit allemaal in dagboeken, met of zonder sleuteltje 🤔.

Niet eerder over nagedacht.
Wil ik dat mijn nabestaande mijn Devices kunnen inzien? Mijn toegangscodes zitten enkel in mijn hoofd (alle wachtwoorden in sleutelhanger).
De Devices van mijn partner en kinderen kan ik ook niet in. Zou ik dat willen?
Goed onderwerp om eens te bespreken in ons gezin.

Privacy.
Je partner ligt in het ziekenhuis en heeft een belangrijk gesprek met de dokter.
Je krijgt een lekke band, komt te laat maar ontmoet de dokter net op de gang.
"En?" maar de dokter mag jou officieel niks vertellen.
Privacy. Ja, zelfs als je getrouwd bent!

Daarom hebben wij een Levenstestament laten aanmaken bij de notaris.
Niet dat dat in geval van wachtwoorden iets zou opleveren, maar je bent volledig gemachtigd en beslissingsbevoegd in geval de ander 'incapacitated' is. (weet even het NL woord niet, excuus)

Sorry voor de OT maar dit is toch een zeer belangrijk onderwerp.

Hmmm... hoogst interessante uitwisseling van ideeën hier. Waar is intussen de TS? Hij is niet meer actief geweest sinds hij zijn bericht plaatste, zie ik op zijn profiel.

Er zijn ook andere gevallen denkbaar waarbij het ontgrendelen van een iPhone interessant kan zijn.

Misschien moet er een 'donor' register komen voor phones/social media/websites enz waarin je kunt aangeven wat er na je overlijden met je privacy gevoelige data moet gebeuren. Apple zou daarin een voortrekkersrol kunnen nemen mbt tot toegangscodes voor zijn apparaten.

@Alvinus: dit is niet de eerste keer dat zich het volgende scenario voltrekt: TS zonder enige geschiedenis op dit forum plaatst rampbericht, met daarin verzoek om hulp bij ontgrendeling iPhone of Mac. Vervolgens blijkt dit niet zo eenvoudig te liggen, en dan laat de TS niets meer van zich horen. Het zal wel toeval zijn, maar ik registreer het alleen maar.

Maar deze discussie heeft wel tot gevolg dat menigeen (onder wie ikzelf) zich afvraagt: hoe heb ik die dingen eigenlijk geregeld? En als zodanig is zij buitengewoon nuttig, want dit zijn dingen waar je meestal niet direct aan denkt.

@peerzwart
Goed idee. Probleem is dat een aantal tech bedrijven de toegangscodes zelf ook niet kennen. Ze beweren toch dat dit zo is. Ook Apple bv. Het is met name de essentie van absolute privacy tegenover bedrijven én de overheid. In een donor register is die absolute privacy verdwenen.
Wie hier kan met de hand op het hart zeggen dat hij/zij nog nooit online gehackt/opgelicht is op het web? Weinigen denk ik, en dan is dit nog een community van ervaren intensieve gebruikers. Veel mensen zijn zeer wantrouwig geworden en schermen zich nu extreem af tegen het boze wijde web. Wat moeten ze anders. Maar een vader die een code niet doorgeeft: het kan een toevallige nalatigheid zijn, of een familievete, of een vaag gevoel van onveiligheid, we weten het niet.

Privacy.

Daarom hebben wij een Levenstestament laten aanmaken bij de notaris.
Niet dat dat in geval van wachtwoorden iets zou opleveren, maar je bent volledig gemachtigd en beslissingsbevoegd in geval de ander 'incapacitated' is. (weet even het NL woord niet, excuus)

Sorry voor de OT maar dit is toch een zeer belangrijk onderwerp.

Nog nooit van gehoord. Of maakt het onderdeel uit van onze huwelijkse voorwaarden. Eens uitzoeken.

En kun je dan in dat levenstestament ook je de devices opnemen. Blijft staan dat iemand anders jou code nodig heeft.

@Jurriaan: kijk dat maar eens na inderdaad. Nog voorbeelden:
Stel iemand raakt in coma en je bent net bezig met jullie huis te verkopen.
Zonder tweede handtekening kun je dus niet het koopcontract tekenen.
En dan staat alles stil.
Officieel mag je niet eens voor je oude moeder medicijnen halen, tenzij ze je gemachtigd heeft...

@ Jurriaan: kende het Levenstestament zelf ook niet en heb er op deze pagina meer over gevonden. Volgens die site kan het opstellen van zo'n testament vanaf 230 euro.

een Levenstestament is zeker interessant, met name voor zakelijke aangelegenheden.
maar als er iets voorvalt, waarbij dat Levenstestament in beeld moet komen, dan moet een notaris eerst het nodige doen, voordat er een beslissing kan worden genomen.

daarom is er ook de NVVE en dan gaat het o.a. over medische aangelegenheden.
je kunt dan een volmacht ondertekenen en die leg je dan bij de huisarts neer.
en jouw gedachten over leven en dood bespreek je dan ook met jouw huisarts.

in geval van een acute medische situatie, kun je dan meteen in overleg met de huisarts en indien nodig meteen een beslissing nemen.

Een Levenstestament is ook voor medische zaken. Ligt eraan wat je erin laat zetten. Die van ons ligt bij de huisarts.

Een Levenstestament is ook voor medische zaken. Ligt eraan wat je erin laat zetten. Die van ons ligt bij de huisarts.

Een levenstestament kan ook voor medische zaken🙂
In feite kun je in dit soort regelingen precies opnemen wat je wilt. Macmiep gaf al aan dat van de verkoop maar ook dat zijn zaken die je apart moet opnemen. Wij hadden op die manier een levenstestament van mijn schoonouders. Die was zelfs zo uitgebreid dat de notaris bij tekenen aangaf tegen hun denk er goed aan op het moment van tekenen hebben jullie geen recht van spreken meer. Die was zo maximaal geregeld dat als ze het met iets niet eens zouden zijn, hun naar de rechter moesten om dit tegen te houden.
Bij mijn schoonvader kwam dit goed uit in zijn laatste levensfase (schoonmoeder was niet de makkelijkste...) en ook toen mijn schoonmoeder flink dement was hebben we dit kunnen gebruiken om het huis weg te doen en haar een goede verzorgde laatste jaren te kunnen geven.
Maar nogmaals je kunt dit levens testament zo inrichten als je samen wilt dat er gedaan moet worden.
Het kan ook gewoon herroepen worden als je het ergens niet mee eens bent maar dan wel via de rechter.

Wat wil ik als ik in coma raak of een kasplantje wordt zijn ook zaken waar veel mensen niet over praten. Maar een ver van mijn bed show kan in 1 klap dichtbij zijn.

In dit draadje kwamen er vragen naar boven over wat te doen bij een overlijden.

Omdat daar veel reacties op kwamen, en het een belangrijk onderwerp is, hebben we dat nu afgesplitst als apart draadje. Twee reacties zijn daarbij aangepast (in beide gevallen alleen een zin weggehaald over off-topic, omdat het nu juist on-topic is).

Wat wil ik als ik in coma raak of een kasplantje wordt zijn ook zaken waar veel mensen niet over praten. Maar een ver van mijn bed show kan in 1 klap dichtbij zijn.

Probleem is helaas niet als je in coma raakt of een kas plantje bent en je bent getrouwd of een kind van deze persoon. Je kunt dan namelijk gewoon via de rechter regelen dat je bevoegd bent en dit is vrij snel geregeld. (Vaak zal een huisarts of specialist dan als expert dit via documenten verklaren) Probleem ontstaat juist net voordat je handeling onbekwaam bent. Zeg maar de periode voordat het ook voor de rechter duidelijk is dat er iets moet worden gedaan. Stel je man is flink dementerend maar bij de gesprekken kan hij nog goed overkomen juist op dat moment is zo’n document handig om handelend op te treden.

Ik snap de discussie en heb al vele jaren een speciaal wachtwoord waarmee mijn vrouw bij alle wachtwoorden en info komt.
Ik de cloud staan alle relevante informatie en houd dit zeer strikt bij.
Mocht ik er om een of andere reden niet meer zijn, wil ik haar niet opzadelen met deze problemen.
Mijn vrouw is net geen digibeet, maar kan zo wel de hulp van iemand inschakelen die haar verder kan helpen.
Cijfercode van mijn iPad en iPhone en die van mijn vrouw zijn hetzelfde.

Privé kun je je eigen grens trekken, maar wettelijk wordt dit zeer lastig.

Stel: Je raakt jaren later in onmin met elkaar. Daarom zie ik liever een onafhankelijke instantie waarbij je toegangscodes kunt registreren. Een waarbij alleen na de nodige inspanningen en verificaties van de nabestaanden dit vrijgegeven wordt.

Wat er gebeurde bij het overlijden van mijn vriend, hij had een pc (maar had ook een Apple kunnen zijn) waar hij met de mensen uit zijn adressenbestand mailde, hij overlijd, zijn echtgenote die zich niets van pc's en smartphones aantrok of had geïnteresseerd ( zij gebruikte een senioren gsm) moest overlijdens berichten sturen, kon niet in zijn pc, kon zich het wachtwoord niet herinneren, op de begrafenis was alleen de naaste familie, vrienden wisten van niets, leuk!

RB

Stel: Je raakt jaren later in onmin met elkaar.

Dan verander je dat wachtwoord toch gewoon? Het is een optie, een onafhankelijke instantie maar wat mij betreft is de rompslomp niet nodig. Geef iemand die je vertrouwt je telefoon-pin en wachtwoord van je password manager waarin alle andere zaken te vinden zijn. Of nog eenvoudiger: schrijf het op en doe het in een verzegelde enveloppe waarvan een aantal mensen weten waar die ligt. Zo hoeft niemand iets te onthouden. Het is ook veel makkelijker om je nabestaanden je (social media) accounts te laten afsluiten of juist te laten bestaan dan dat je daarvoor weer per bedrijf een verzoek moet indienen met documenten etc.

Als je geheimen mee wil nemen in je graf zijn er genoeg digitale manieren om te zorgen dat je nabestaanden daar nooit toegang toe krijgen. Voor wie daar behoefte aan mocht hebben, ik kan het me niet voorstellen .