Het al dan niet backwards-compatible zijn van een programma
en de eruit voortgebrachte bestanden heeft niets te maken met
de taal/techniek waarin het pogramma werkt (Cocoa vs. Carbon)
maar met de INHOUDELIJKE functies die geboden worden en de
GEVOLGEN die ze hebben voor het bestand.
In lang-bestaande software (zoals Word of PhotoShop) zijn nieuwe
functies vaak uitsluitend procedureel (een betere methode om iets
vertrouwds te doen). Maar in vrij nieuwe software (zoals InDesgn)
zijn veel nieuwe functies ook nog echt ingrijpend voor de inhoud.
Voorbeeld: versie 3 (CS) kent "geneste stijlen" die ervoor zorgen
dat een serie van wisselende typografie in 1 alinea automatiseert.
Hoe kan versie 2 die teksten tonen laat staan toegankelijk maken
wanneer de versie die functie niet kent ?
Slimmerikken zeggen: "dan kan je de formattering nabootsen en
op een oude en nieuwe manier erin verwerken, waarbij de nieuwe
versie de betere methode kan bieden en de oudere versie in ieder
geval het effect ervan kan tonen (want dat is gewone typografie).
Maar wat moet gebeuren als men in versie 2 wil verder werken ?
Dan gaat weer iemand in CS klagen dat de functie verstoord is...
Moeten er dan meer waarschuwingen komen als men 't opent ?
Kortom: er is altijd een niveau of moment waarop men klaagt.
Daarom is het beter om gewoon een streep te trekken.