Van de week dacht ik, laat ik Netflix maar weer eens aanklikken, we betalen er tenslotte voor. Het werd
Vikings: Walhalla, de opvolger van
Vikings zonder walhalla.
Naar verwachting van het zelfde laken een pak, met moeilijk te weerstane cliffhangers waarbij je zo diep in de nacht toch streng tegen jezelf moet zijn.
Voor de vrouwelijke vikinghoofdrol hebben ze weer een onbekende noordse schone gecast, die net zo'n enthousiasmerend lachje heeft als Femke Bol wanneer die weer eens gewonnen heeft.

En wat altijd leuk is in dit soort series, is kijken wat er allemaal op de achtergrond gebeurt als ze weer eens door een nederzetting of kampement lopen. Veel zinloos gebeweeg door figuranten die elkaar daarmee vreselijk in de weg staan of lopen met handelingen die absoluut niet op die plaats of het seizoen passen.