Dat klinkt wat dramatisch, maar zo voelt het wel.
Vorige week donderdag waren we aan het zeilen op het IJsselmeer. We begonnen wat later aan de terugtocht dan de bedoeling was en daardoor was het al donker toen we weer in de buurt van Enkhuizen kwamen. Op zich niet erg, maar het was ook erg mistig. Ook dat was op zich niet zo erg, maar toen het donker werd, bleek dat de kompasverlichting niet werkte. Samen vrij enerverend, zeker als je af en toe grote vrachtvaart vlak langs hoort komen, waarvan je zeker weet dat ze ons niet kunnen zien, ook niet op de radar.
Even later trok de wind aan tot een dikke vijf, terwijl de mist bleef. Natuurlijk wisten we onze positie op de kaart precies, dat hadden we steeds bijgehouden met de GPS. Dat is fijn bij Enkhuizen, want daar loop je binnen via een grote scheepvaartroute, waar aan de ene kant ondiepte is en aan de andere kant een strekdam van basaltblokken. Dan moet je dus precies weten waar je bent.
Toen hield de GPS er mee op... En geen reserve batterijen aan boord.
Snel de zeilen gestreken, om sneller bij vrachtvaart weg te kunnen manoevreren. Koers houden in de mist, zonder het kompas te kunnen zien is erg lastig. En de mist was zo dicht dat we ons toplicht maar net konden zien.
Dat was het moment dat ik aan mijn iPhone dacht. Eens kijken hoe nauwkeurig we onze positie konden zien op de kaart. Voldoende! En dat gaf ook genoeg licht om het kompas mee af te lezen.
Lekker langzaam zijn we toen de vaarroute ingelopen en de haven in.
Phew! Leve de iPhone! 
Gast
