Ik wil voor de eerste keer defragmeteren. Het programma vraagt eerst naar mijn licence file.
Waar kan ik dat vinden?

Wélk programma vraagt daarom?
En waarom wil je defragmenteren?

Het programma iDefrag.
Waarom, omdat vroeger onder windows het af en toe nodig was als je eens een opkuis gedaan hebt in mails en foto's

Maar een Mac is geen Windows.

However, despite the obvious advantage, a Mac running any version of OS X later than 10.2 generally doesn’t need to be defragmented. The reason for this is that OS X and macOS have their own built-in Apple Mac utilities that clean up fragmented files from the hard drive. Therefore, for most users it eliminates the need to perform a regular defrag. But there is an exception to every rule and in a few rare cases a defrag for Mac can make a difference.

Bron:
https://macpaw.com/how-to/how-to-defrag-mac

De bron is een maker van Mac schoonmaakprogramma's (die ook niet heel erg gewaardeerd worden). Als zij al zeggen dat het niet nodig is, geloof mij, dan is het ook niet nodig. Mocht het wel nodig zijn dan waren zij de eerste die daar een betaald programma voor zouden maken.

Dus doe jezelf een plezier en werk met je computer en niet aan je computer.

..bovendien is de ontwikkelaar begin dit jaar gestopt met iDefrag en wordt het niet ondersteund voor Mojave en APFS. En aangezien ik me kan herinneren dat je Mojave gebruikt: ook om deze reden zeker niet doen dus.

@waldonk:
Gooi af en toe wat hooi vlak voor je auto. Was vroeger ook nodig toen je met paard en wagen reisde. Misschien helpt het!

Ik herinner me nog wel een leuk draadje uit het verleden over dit onderwerp.

https://www.macfreak.nl/macos-en-osx/defragmentatie-op-os-x/

Voor zover ik weet is het absoluut af te raden om defragmenteerprogramma's op een SSD te gebruiken.

Anno 2019 is defragmenteren niet echt meer een ding, maar is er een reden waarom je denk dat het nu moet? Heb je een probleem gevonden dat vroeger om een defrag vroeg?

De oplossing is zeker niet defrag, maar om te weten wat de oplossing wel zou kunnen zijn, is informatie over het probleem nodig...

Daar staat duidelijk in dat een SSD zelf defragmenteren de schijf beschadigt. MacOS regelt de defragmentatie zelf. Alleen is het aangeraden voldoende schijfruimte vrij te houden, minstens 15%. Niet doen dus met iDefrag.
Schijf wissen, schone installatie en migratie van een Time Machine Backup kun je eventueel doen.

Oké ik heb het begrepen, defragmenteren is nergens voor nodig. Bedankt voor alle reacties.

Daar staat duidelijk in dat een SSD zelf defragmenteren de schijf beschadigt. MacOS regelt de defragmentatie zelf. Alleen is het aangeraden voldoende schijfruimte vrij te houden, minstens 15%. Niet doen dus met iDefrag.
Schijf wissen, schone installatie en migratie van een Time Machine Backup kun je eventueel doen.

Nee hoor, een SSD defragmenteren kan geen kwaad, maar het helpt ook niets.
Waarom dat zo is leg ik hieronder uit.

Waarom defragmenteerden we ook al weer een harddisk?
Daar zijn drie redenen voor:
1. de ervaren snelheid van een Windows PC (en ook die van een Mac) hing voor het grootste deel af van de snelheid waarmee de bestanden konden worden aangeleverd door de harddisk. In de loop der tijd zijn diverse truuks toegepast om dat "vertragende" effect te verminderen (waarvan defragmenteren er een is), maar het bleef behelpen.
2. fragmenteren van bestanden gaat volautomatisch en gefragmenteerde bestanden vertragen de aanlevering van de bestanden door de harddisk aanzienlijk.
Wat is fragmenteren? Stel je zet drie even grote bestanden op de harddisk en je verwijderd het middelste bestand omdat je het niet langer nodig hebt. Nou zet je een vierde bestand op de harddisk wat net iets groter is dan het verwijderde bestand. Dan wordt het eerste deel van het nieuwe bestand gebruikt om het gat van "bestand 2" op te vullen en de rest van het nieuwe bestand wordt achter "bestand 3" gezet. Het nieuwe bestand is nu gefragmenteerd opgeslagen (in twee stukken) en de lees/schrijfkop van de harddisk moet om het nieuwe bestand te lezen minimaal vier bewegingen maken (1. de "TOC"-inhoudstabel raadplegen om het begin van het nieuwe bestand op te zoeken; 2. naar het begin van het eerste deel van het nieuwe bestand gaan en dit deel uitlezen; 3. terug naar de TOC om de positie van het tweede deel van het nieuwe bestand te vinden en 4. het tweede deel van het nieuwe bestand uitlezen.
Deze vier bewegingen hoor je ook, dat is "het geratel" van een harddisk.
3. Het defragmenteren (= eerst ruimte maken en dan gefragmenteerde bestanden als één aaneengesloten blok opslaan) versnelt het lezen van bestanden aanzienlijk én het zorgt ervoor (bij "slimme defragmentatie") dat de meestgebruikte bestanden aan de buitenrand van de harddisk worden opgeslagen waar ze met de hoogste snelheid (= de hoogste datatransfersnelheid) kunnen worden uitgelezen.

Defragmenteren kan óók bij een SSD, maar het is niet slim:
1. de toegangstijd van een SSD is pakweg een factor 1000 sneller dan bij een harddisk, waardoor bestanden zo snel worden gevonden dat de ervaren snelheid nagenoeg niet meer afhangt van de opslagsnelheid, maar veel meer van de snelheid van de CPU/GPU en het geheugen.
(Hierin zijn de hogere lees/schrijfsnelheden ook meegenomen, evenals de parallelle werkwijze van de AHCI-controller.)
2. defragmenteren versnelt een SSD niet.
3. De levensduur van cellen van een SSD is pakweg 200 opslacycli.
"Versleten cellen" worden op de achtergrond in de SSD gedetecteerd en door de firmware op de SSD vervangen door reservecellen, zodat e.e.a. nagenoeg onmerkbaar verloopt.
Als je defragmenteert, slijten de cellen extra door de "onnodige" schrijfacties op de SSD. 

Samengevat: defragmenteren van een SSD levert geen extra snelheid op, wel meer SSD-slijtage.

Heintje, je begint met 'nee hoor, kan geen kwaad...' tegen Mac Hammer en eindigt met '...defragmenteren levert SSD slijtage op'. Precies wat Mac Hammer en het macworld artikel bedoelen volgens mij: het kan dus wél kwaad bij een SSD . Verder dank voor je inhoudelijke stukje, daar is niks mis mee!

_{(Vwb je laatste punt 3: die levensduur per cel is veel hoger, rond de 3000 write cycles (bron) en lezen telt dus niet.)}

Slotsom:

defragmenteren levert SSD slijtage op

Dat mag hier gerust in het vet en onderlijnd staan!

De SSD gaat er beslist niet van kapot (dus het kan geen kwaad), maar de cellen slijten er wel sneller van. Maar dat kan ook weinig kwaad.

Toelichting:
Stel: je hebt een SSD van 500 GB waarvan 400 GB wordt gebruikt door bestanden (dus 100 GB vrije ruimte). Je defragmenteert je SSD en er wordt 200 GB verplaatst (in werkelijkheid waarschijnlijk véél minder, want niet alles wordt verplaatst naar de eerste sector en dan aaneengesloten, zoals dat bij harddisks m.b.t. de snelheid nodig was: bij een SSD worden alléén alle gebroken bestanden zodanig her-opgeslagen dat ze nu aaneengesloten zijn, wáár dat ook op de SSD mag zijn, vandaar.)

Voor de gemiddelde SSD (zoek het maar eens op voor jouw SSD) wordt de gemiddelde levensduur aangegeven in "total bytes written", wat inhoudt dat alle cellen zijn vervangen totdat de opgegeven capaciteit resteert zonder reservecellen. Afhankelijk van de SSD die je hebt is het total bytes written ergens tussen de 100 TB en 500 TB.

Vergelijk nu eens de 200 GB (voor mijn part de hele 400 GB) uit het voorbeeld eens met die 100 TB total bytes written: op die basis kom ik ook daarvoor tot de conclusie: "levert extra en onnodige slijtage op, maar kan geen kwaad".
Hetzelfde kan trouwens (op zeer beperkte schaal) worden gezegd van het draaien van benchmarks op een SSD.

De meeste SSD's overlijden door een defect geraakte controller, niet door versleten cellen.

De SSD gaat er beslist niet van kapot (dus het kan geen kwaad), maar de cellen slijten er wel sneller van.

Dus hij gaat wel eerder kapot!

Pak voor de gein eens een oude Windows computer en voer een defragmentatie uit. Niet aaneengesloten blokken worden aaneengesloten door de data vele malen te verplaatsen. In jou voorbeeld wordt er 200GB verplaatst. Dat is sowieso 200GB schrijven, maar het gebeurt in stapjes, er wordt dus een paar maal 200GB geschreven. En de directory wordt heel vaak bijgewerkt, er zijn dus cellen op de SSD die het heel zwaar krijgen.

SSD's gingen altijd kapot omdat ze "op" waren. Hoe duurzaam de huidige generatie is weet ik niet, maar ik zou een SSD nooit gaan defragmenteren.

En als een SSD kapot gaat, gaat ze hard kapot. Niks datarecovery kan dat dan nog verhelpen...

Wat Heintje - denk ik - bedoelt is dat de cellen wel harder slijten, maar dat dat in de praktijk niet uitmaakt, omdat je toch de levensduur van de SSD meestal niet bereikt, tenzij je dagelijks of wekelijks de hele boel compleet gaat herschrijven/defragmenteren. Voor een scratch-disk of zo is het anders, maar voor een normale schijf met een systeem + user-directories loopt het niet zo'n vaart. Om aan de 100TB te komen moet je die 200GB 500 keer herschrijven. Daar doe je echt heel veel jaren en jaren over, dus het is waarschijnlijker dat je de SSD vervangt door een grotere dan dat hij stukgaat. Af en toe defragmenteren doet daar niets aan af.

Andere aanvulling: Dankzij APFS (copy-on-write!) worden de TOC niet steeds op dezelfde plek overschreven, maar steeds op een andere plek. APFS is geschreven met wear-leveling (gelijkmatige slijtage van alle cellen) in het achterhoofd.

Bij extreem gefragmenteerde schijven kan ik me overigens voorstellen dat je het wel gaat merken. Ik had voorheen (met HFS+) op een tamelijk volle HDD waar vaak dingen bijkwamen en afgingen regelmatig bestanden die over meer dan 1000 fragmenten verdeeld werden. Op een gegeven moment wordt de vrije ruimte zo gefragmenteerd dat je alleen nog maar kleine fragmentjes kwijt kunt. Defragmenteren zorgt er ook voor dat de vrije ruimte weer vrij is en niet over 10.000-en kleine stukjes van een paar kB verdeeld.

Conclusie:
- defragmenteren op een SSD is niet nodig
- als je het wel doet kan het weinig kwaad
- als je het regelmatig doet slijt je SSD er extra van.

En een SSD "gaat kapot" als:
1. de inwendige controller defect raakt (OCS stond er bekend om)
2. de maximale levensduur is bereikt en de reservecellen op zijn.

En inderdaad: data van een "defecte" SSD af halen is niet gemakkelijk en je raakt al snel verzeild in professionele datarecovery.
Maar dat is was ook al zo bij een "defecte" harddisk, als een vernagggeld bestandssysteem NIET de oorzaak was. Alle "slimme oplossingen" met vriezers en printplaten wisselen is risicovol gepruts aan je kostbare data.
Daarom is (ook met SSD's!) een goed uitgevoerd backupregime van levensbelang. Als je eenmaal problemen hebt, blijkt dat ook nog vaak de goedkoopste oplossing te zijn geweest.