"Het is kunst en het is druk, dus kunstdruk."
Haha, was en bleef iedere term maar zo simpel

Strikt Latijnse terminologie heeft zo zijn voordelen...
Ik gaf een etymologische uiteenzetting van de term.
Hoe de term na het ontstaan (en nu) gebruikt wordt,
is voor velerlei uitleg vatbaar. Toch mag je 300 dpi
als maximum voor conventioneel drukwerk nemen.
Een "normaal" raster is geen "300 dpi". Een normaal
raster is 150 dpi (sommigen prefereren de term "lpi")
of misschien iets hoger, misschien 175 dpi vooruit.
En dat vereist een pixel-dichtheid/verdeling in de foto
van 225 à 260 dpi (of is "ppi" nu weer toepasselijker ?)
Voor de derde (en laatste) maal: "300 dpi" is wat een
drukker uit gemakzucht aangeeft, omdat 200 "lpi" het
fijnst haalbare raster is voor o.a. covers, ansichten, etc.
Die 200 wordt vermenigvuldigd met wortel 2 (ca. 1,41)
voor het compenseren van conventionele drukrasters.
Zo komt men (naar boven afrondend) op die 300 uit.
Andere procedé's kunnen fijner gaan, maar dan vervalt
die factor 1,41 dus zit je met 300 dpi nog steeds safe !
"wordt tegen klant gezegd: zet maar vast op 300 dpi"
Ja, dat is natuurlijk onzin en ronduit bezigheidstherapie.
Zolang je het afdrukformaat niet weet, is een dergelijke
aanwijzing een onnodige voorzet. Ze roepen maar wat.
Net zoals veel drukkers graag "Certified PDF" roepen,
en als je vraagt "Welk profiel?" dan weten ze 't niet.
We zijn niet in staat om alle misvattingen en onbegrip
over dit onderwerp uit de wereld te helpen. Maar het is
lovenswaardig dat in ieder geval de PDF 'trechter' voor
het aanleveren van materiaal enorm veel opties biedt
om kwalijke zaken te voorkomen of zelfs op te lossen.
Bij het maken van een PDF (vanuit Adobe CS-software)
krijgt men allerlei instelmogelijkheden die de mismatch
aan pixels (zowel in kwantiteit als kwaliteit) gladstrijkt.
Bij alle moderne workflow gaat men liever uit van een
niet destructieve verwerking, tòt aan de RIP/drukpers.
De uiteindelijk geleverde PDF speelt daar prima op in.
(Bewerkt door Peter Villevoye om 17:23, 16-03-2008)